هوش مصنوعی: امشب، در اینجا می‌نوشند و کسی را که جهان را می‌گرداند، به سرعت از باغ ما می‌برند، همانند سروی بلند که به سرعت از مکانش جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: من نگران غم کسانی هستم که در دشت هستند و بی‌خبر از زندگی شهری، به دشت می‌روند و در دام مشکلات زندگی گرفتار می‌شوند.

هوش مصنوعی: منظور این است که زندگی و دنیای من را به گونه‌ای اداره کرده‌ای که انگار تنها تفریح توست. در حالی که من از غم و اندوه خود به نظر می‌رسد که در حال خندیدن هستم.

هوش مصنوعی: من خود شایسته جدایی هستم، زیرا دل را به کسی داده‌ام که از دوستان خوب من نیست و این عشق به دشمنی تبدیل شده که بین ما اجتناب‌ناپذیر است.

هوش مصنوعی: نمی‌گفتم که آن بی‌درد، کسی را که در تنهایی و رنج به سر می‌برد و درد دارد، با صد مشکل و غصه‌اش تنها نگذارد.

هوش مصنوعی: دل من از سینه‌ام می‌خواهد بیرون بجهد، محتشم. تا کی باید در دل آتش نشستن را تحمل کنم؟