هوش مصنوعی: حوصله کجا است که دل را به عشق دیوانه‌کننده‌ام بسپارم؟ تن به این عشق نمی‌دهم و از پای عقل فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: کجاست آن دل و شجاعت که برای بهبود حالت دیوانگی، عشق سرسختی را در دل من بیاورد؟

هوش مصنوعی: کجاست دل پرشور و جسارتی که برای خاطر دل بی‌قرارم، سبب ایجاد شوری دیگر شوم و چشمی که خود فتنه‌ها را به وجود می‌آورد، به تماشا بگذارم؟

هوش مصنوعی: من از صحبت کردن با آن دوست دل‌انگیز و جذاب لذت می‌برم، در حالی که سایرین کنارم هستند و خلاء و بی‌توجهی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در میان محنت و درد، آیا هیچ گلی هست که از آن بویی خوش بگیرم و داغ دل خود را با آن التیام ببخشم؟

هوش مصنوعی: عشق تلخ است، اما برای من مانند گذشته، شیرین به نظر می‌رسد. حالا می‌خواهم این زهر را که شکرگونه به نظر می‌رسد، دوباره بچشم.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و جذابیتی که در چهره محبوبم می‌بینم، از راحتی و آرامش چشم می‌پوشم و جانم را برای تحمل رنج و سختی به خاطر او آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: از دل خود بوی عطر این می‌پیچد که محبوبی دوباره مرا در دام زیبایی‌هایش به چنگ آورد.

هوش مصنوعی: عاشق از محبوبش اجازه می‌گیرد که در مقابل یک بتی که شکرگزار است، سجده کند و در این حال می‌خواهد که به خدای خود زبان به شکرگزاری بگشاید.

هوش مصنوعی: زمانی برای صبر باقی نمانده است، چرا که از همه جا به خاطر درد و گریه‌های من، صدای ناله و فریاد مرا بلند می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق دوباره در جهان طوفانی به‌پا کرده که بلبل باغ عشق، غزل‌سرای پرشور و احساس است.