هوش مصنوعی: ای درخت زیبای تشنه، وقتی به سر منزل دیدگانم می‌رسید، اشک من این خانه را با رنگ‌های گوناگون زینت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که دل تنگی را از خود دور نکنی، به دلم راهی نخواهی داشت. برای تو از گوشه‌های مختلف، زیبایی‌هایی را به تصویر کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر با ناز و زیبایی به سمت من بیایی، صورتت آنقدر زیباست که از شرم حضور تو، تصویرت بر دیوار نقش می‌بندد.

هوش مصنوعی: او را از دید دیگران پنهان کن و به دل من مقام و جایگاهی بساز که در آن، مردم بیگانه آرامش نداشته باشند.

هوش مصنوعی: دل من به باغ بهشتی می‌بالد که در آن موجودی مانند تو آرام گرفته است. این دل از داشتن تو در آن مکان حس حسادت به شاه نشینان دارد.

هوش مصنوعی: اگر تصویر زیبای تو به کلبهٔ تاریکم بتابد، آنجا به روشنی عشق پر خواهد شد و مثل صبح روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: باد بر دل و جان تو می‌وزد و کاخ و خانه‌ات را تحت تاثیر قرار می‌دهد، تا زمانی که نشانه‌ای از دنیای بیرون باقی نماند.

هوش مصنوعی: اگر از دل تنگی و غم خود اشک بریزم، چون چشمی نمناک، بدان که هیچ غباری از غیر خودت بر دل من نیست.

هوش مصنوعی: ای محبوب، به زحمت از پردهٔ چشمانم خارج شو تا از روی محبت، صد دانه از جانم را در راه قدم‌های تو نثار کنم.

هوش مصنوعی: محتشم به زیبایی و شکوه کسی اشاره می‌کند که در خانه‌ی ساده‌اش، مانند شمعی در یک مجلس، نور و روشنی می‌افکند. ای ماه، تو همچون خورشید زیبایی در چهره‌ات هستی.