هوش مصنوعی: وقتی نگاه می‌کنم، می‌بینم که بدنم در خون غرق شده است؛ در این حالت، به خودم می‌گویم که به خاطر این وضعیت خاص، باید از شکار و شکارچی بودن خود دست بردارم.

هوش مصنوعی: اگر هر لحظه از چشمم سیلابی بیفتد، اصلاً مهم نیست؛ چون این جاری شدن آب، دامن من را از آلودگی پاک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر از خاک علم و دانش، شعله‌ای برنخیزد، به یقین در هر شبانگاهی، قبرم را روشن نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر گرمای دل به تنم برسد، بدنم را می‌سوزاند و پیراهنم را آتش می‌زند.

هوش مصنوعی: چگونه از غم فرار کنم وقتی که این درد مثل یک لباس دائم دور و برم است و نمی‌توانم از آن خلاص شوم؟

هوش مصنوعی: ای ماه زیبای من، به من لطف کن و شب‌هایی را که در فقر و تنگدستی می‌گذرانم، به یاد من باش و سرپناهی برای آرمیدن به من بده.

هوش مصنوعی: برای پیروزی بر بدگویی‌ها و شایعات دیگران، نباید تحت تأثیر قرار گرفت و نباید به آن‌ها توجه کرد. در واقع، نباید اجازه داد که این حرف‌ها بر زندگی و آرامش ما تأثیر بگذارد و مانند آتش به جانمان بیفتد.

هوش مصنوعی: نیم محتشم از ناله و فغان خالی است، مانند نی که به شادی صدای شیونم علاقه‌مند است.