هوش مصنوعی: وقتی که بدون تو گریه کنم، اشک‌هایم از مژگانم سرازیر می‌شود، و زمانی که از جا بلند شوم، سیلابی از دامانم میریزد.

هوش مصنوعی: اگر روزی روزگاری، این کاخ باشکوهی که ساخته‌ام به لطف خودم پایدار بماند، اما به یاد داشته باش که یک روز ممکن است با آهی که از دل برمی‌آید، این زیباهای نیلوفری رنگ و جلوه‌اش از بین برود.

هوش مصنوعی: سوار کج‌کلاه هنوز به محفل رندان نیامده است و من در دلتنگی فراق او، جانم در درونم به آتش می‌سوزد و تب می‌کند.

هوش مصنوعی: هر تیر او به سرعت از دل گرم و شادابم خواهد گذشت، همچنان که قطره آب بر پیکان آهنی فرو می‌افتد.

هوش مصنوعی: دل خود را به درخت نخیلی بسته‌ام که اگر از هوای اطراف خود تکانی بخورد، به جای میوه، از هر شاخه‌اش جان‌های زیادی فرو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: سکوت محتشم نگوید، اما دلش پر از حرف است. قلبش آنقدر گرم است که می‌تواند آتش را از دل مار احساس کند و بریزد.