هوش مصنوعی: وقتی عشق به دل آرامش می‌بخشد، چادر خیمه را در بیابان ناامنی و بی‌قراری برپا می‌کند.

هوش مصنوعی: دو روزی که در آن انسان با قلبی حاضر و متمرکز باشد، به مانند سکه‌ای اصل است که در برابر چالش‌ها و کارهای زندگی، ارزش و کیفیت خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: خوشا زیبایی که وقتی کارهای خوبش را مرتب می‌کند، حجاب خود را به گونه‌ای می‌زند که انگار می‌خواهد از پرده‌داری سخن بگوید.

هوش مصنوعی: ابتدا هر شکارچی در کمین من قرار گرفت و همانطور که بر اسب ستمگری می‌تازد، با صدای طبل شکار به جانم حمله‌ور شد.

هوش مصنوعی: با لطف و مرحمت او، درمان دردهایم آسان است، چون کسی که به دل من این تیر زخم‌زن را زد.

هوش مصنوعی: ناقه‌ ی لیلی به سمت مجنون نرفت چون از طرف دیگر، کشش او باعث شد که دستش به دیوار بخورد.

هوش مصنوعی: وقتی که بار به منزل می‌رسد، هیچ کسی نمی‌تواند جلوی پیوستگی و زیبایی او را بگیرد، همان‌طور که محتشم با جفا و ظلمی که دید، نتوانست از زیبایی‌ها و شکوه پیش‌رویش بکاهد.