هوش مصنوعی: زیبایی تو به قدری زیاد است که صبر من را به طغیان می‌آورد و خود را به رخ می‌کشم. این وضعیت، دلیل زوال عقل و از دست دادن استدلال من است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چرا با اینکه از تو می‌رانم، همچنان آزارم می‌دهی، اما آن زیبایی که در ستم تو وجود دارد، سبب آزار من شده است.

هوش مصنوعی: تو زمانی که در سختی و بحران به سر می‌بردی، خانه‌ات را ویران کرد، اما اکنون مردم به خاطر تو و کارهای ناپسندت، بر دیوار من که نشانه‌ی بلند پروازی‌ام است، خیره شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر از دست رفتن احترام و حیثیت خود دیشب، چرا خود را از دیگران دور نگه می‌داری؟ زیرا نشانه‌ای از تو باعث جرات و جسارت دیگران در برابر من شده است.

هوش مصنوعی: خدا بابت ظلم و ویرانی‌ای که در دنیا دیده شده، از تو پاسخ خواهد خواست، زیرا تو باعث این خرابی‌ها و درد و رنج‌ها بوده‌ای.

هوش مصنوعی: دیگر با ناز و ادا رفتار می‌کنم و زبانم را در کنترل خود می‌گیرم تا ببینم محبت تو چه زمانی به رنج‌های فراوان من پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناز و زیبایی او، خود را سبک و بی‌اهمیت فرض کرده‌ام بدون آنکه بدانم این کار باعث می‌شود که ارزش من کم شود.

هوش مصنوعی: اگر ملایکه بتوانند گره‌ای بر یاد و ذکر تو بزنند، پس چطور می‌شود که زلف‌های تو، باعث بسته شدن زنجیر من شده‌اند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر سختی‌ها و مشکلاتی که دارم، بارها حیرت‌زده شدم. من می‌دانم که آن زخم ناشی از بی‌پناهی و عدم حمایت است و از این بابت می‌خواهم از او بخواهم که مرا به حال خود رها کند.

هوش مصنوعی: امروز مردم به شادی و خوشحالی مشغولند و وقتی از او پرسیدم، متوجه شدم که علت دوری او از من، ندامت و پشیمانی من است.

هوش مصنوعی: غم او به شدت در کلام من حس می‌شود، اگر گاهی هم نتوانسته‌ام آن را به خوبی بیان کنم، خود طبیعت و روحیات من به گفتارم تأثیر می‌گذارد.