هوش مصنوعی: ای زیبا، تو همچون ماه روشنایی به جهان بخشیدی، اما به من اشاره‌ای نکردی. ای دلربا، مانند شمعی من در این درد و اندوه می‌سوزم.

هوش مصنوعی: بیا به بالای بام و با من درباره آن لعل شیرین صحبت کن، چون من قصد دارم بدون گفت‌وگو، برای تو در کوچه‌ات جان خود را فدای عشق کنم.

هوش مصنوعی: من از سر دیوانگی با کلامم مثل شمشیر کار می‌کنم، تو بهتر است عاقل باشی و به حرف‌های من به خاطر تیزی‌شان واکنش ندهی.

هوش مصنوعی: از من خواهش می‌کنم که پیمانی را که به خاطر عشق و محبت بسته‌ای نشکن و بگذار در وفاداری بمانی. خودت را به خاطر بی‌وفایی و پیمان‌شکنی معروف نکن.

هوش مصنوعی: در خیال تو قرار دارم و نمی‌دانم حالم چطور خواهد شد اگر تو را در آغوش بگیرم، ای دلبران نازک!

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم در شب‌های تنهایی‌ام، وقتی که لباس‌های زیادی بر تن دارم، تو را در خواب ببینم و تصوری از بودن در کنار تو داشته باشم، ای گل، در حالی که خودم را در پیراهنم محصور کرده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر چون محتشم شکر زبانی‌ها را بیابم، در باغ شکرستان تو، ای شیرین‌دهن، خود را نشان می‌دهم.