هوش مصنوعی: مجنون به قدری از مردم دنیا فاصله داشت و به آن‌ها بی‌اعتنا بود که حتی از جدایی‌اش با عشقش در طبیعت نیز ناتوان بود و دستانش را از دامن صحرا نمی‌توانست جدا کند.

هوش مصنوعی: مجنون تنها به زیبایی حسن لیلی در چشم خود می‌نگریست و مردم گمان می‌کردند که لیلی چهرهٔ زیبایی ندارد.

هوش مصنوعی: دیشب وقتی که به طور نامحسوس از میان مردم غیب می‌شدی، دلم که می‌دیدت، سرازیر اشک شد؛ چون او نیز مثل تو، در دل خودش جایی برای تنها ماندن نداشت.

هوش مصنوعی: ای معلم، اگر کسی با بی‌رحمی با تو رفتار کرده، دلیلش از تو بوده است. حتی اگر او پیش از این هم دارای خوی زشت بوده، اما این رفتارها را نداشت.

هوش مصنوعی: عشق و محبت باعث شده است که او ناگزیر از کشتن من باشد، وگرنه تیغ او هرگز نمی‌توانست خون من را بریزد.

هوش مصنوعی: دل ما پر از تیر و حسرت شده است، زیرا او بدون هیچ تردیدی هر آنچه به دستش می‌آید، به ما می‌دهد و هیچ چیزی را از ما دریغ نمی‌کند.

هوش مصنوعی: دیروز محتشم در راه، یار خود را تنها دید و خواست چیزی درباره یاری بگوید، اما یاری نداشت تا با او صحبت کند.