هوش مصنوعی: به آرامی و با احتیاط بر روی چهره‌ی زیبا و خیس از عرق، از دل‌تنگی و بی‌تابی نکشیده‌ام. در دل تاریکی‌ها ناامید نشو و نور امید را گم نکن.

هوش مصنوعی: اگر به حیا و شرم پایبند هستی، باید پرده‌ٔ صورتت را کنار بزنی و چهره‌ات را نشان دهی، زیرا بادی که به سوی او می‌وزد، حجاب را از چهره‌ات کنار خواهد زد.

هوش مصنوعی: در انتظار فردا بودن و به خود امیدواری دادن، دردی را درمان نمی‌کند. هر لحظه که بگذرد، فقط موجب افزایش آتش دلتنگی و زوال امید می‌شود.

هوش مصنوعی: بدون تو حالتی از مرگ دارم و جانم در درد و رنج می‌گذرد. بیا و به سراغم بیا تا این عذاب را از سرم برداری.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و چهره‌ات همچون پرده‌ای شده‌اند، و نسیم هم بی‌خبر است؛ ای کاش آهی بود که می‌توانست این پرده را کنار بزند.

هوش مصنوعی: برای اینکه جرات پیدا کنم و اجازه بوسه‌ای را بگیرم، تو یک لحظه خواب نرگس را هم به خواب ببر.

هوش مصنوعی: در روز گذشته به تو گفتم که من بندهٔ تو هستم. با وجود اینکه من فقیر و نیازمندم، اگر از من رو برگردانی، بندهٔ تو باقی می‌مانم و نمی‌توانی این خشم و ناراحتی را از من دور کنی.