هوش مصنوعی: هرگز رخسار زیبا را با بیهوده‌گویی نپوشان، زیرا پرنده‌ای همچون زاغ چگونه می‌تواند تخم آفتاب را پنهان کند؟

هوش مصنوعی: حضور تو در عشق برای هیچ‌کس حاصل نمی‌شود، اما چهره زیبای تو به چشم‌های تشنه، همچون وهم و خیال می‌نماید.

هوش مصنوعی: در دل من، زمانی که عشق تو در دوستان گرم و دلپذیر است، زیبایی تو باعث می‌شود که نشان‌هایی از نگرانی و اضطراب را در چهره من ببینند.

هوش مصنوعی: عشق چه بر سر دیگران می‌آورد که حتی در همکاری‌ها و شراکت‌ها هم باعث حسادت می‌شود، مانند کوه که بر روی خسروی کامیاب سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: عشق وقتی که از دل بیرون می‌آید، آهی را به سرعت به وجود می‌آورد و باعث می‌شود که زیبایی به حرکت درآید و زنجیره‌ای از سرزنش‌ها را به دنبال داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر سحرگاه، رود به دور خود جادوگری کند و در قفس دو چشم من، پرنده غریب خواب را به دام اندازد.

هوش مصنوعی: دریغ و افسوس که از این خاک فقط حسرت می‌روید و جالب اینجاست که چشمان من مانند دجله، اگر باران بیافتد، می‌تواند زندگی‌بخش باشد.

هوش مصنوعی: به زیبایی نگاه کن که پای او به زین اسب می‌رسد، دستش در حال کار کردن است و در حال گرفتن رکاب اسب می‌باشد.

هوش مصنوعی: ناصح به ما نمی‌گوید که باید از زیبایی عشق و شادی دوری کنیم، چرا که دوری از این لذت‌ها به ما سودی نخواهد رساند. ساقی را هم، که این شراب را می‌آورد، بی‌فایده می‌دانیم.

هوش مصنوعی: ماه زیبا می‌خواهد دوباره سفر کند و وقتش رسیده است که من شب‌ها بی‌وقفه نامه‌ای را بنویسم که هیچ‌کس به آن پاسخ نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: محتشم، دلی شکسته و خسته دارد، و برای تو که با طنازی خود دل‌ها را به دست می‌آوری، به دست کسی افتاده که بی‌رحمی کرده و سرزمین را ویران ساخته است.