هوش مصنوعی: در صبحی که فردی، جام شراب را در آتش قرار داد، نور آفتاب را بر چهره تو منعکس کرد.

هوش مصنوعی: ماه هم وقتی از تو در دریای نگرانی شب فرو می‌افتد، جام را پر کن و نقاب را از چهره‌ات بردار.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم از ساقی که با آن آب پاک، رنگ نقاب حجاب را از چهره‌ات زدود.

هوش مصنوعی: ای تیر زیبایی که خشم تو همچون الماس تند و برنده است، به یاد داشته باش که من نیمی کشتهٔ زهر گفته‌ها و سرزنش‌هایت هستم.

هوش مصنوعی: آنان از هم جدا می‌شوند، حتی از سر و بدن و دل و جان، و تنها چیزی که باقی می‌ماند، غم تو است که باعث آشفتگی و دگرگونی می‌گردد.

هوش مصنوعی: با دیدن او، وجودم به لرزه می‌افتد و وای به حال من اگر بداند چه چیزی باعث این اضطراب در من شده است.

هوش مصنوعی: ما در خواب، زیبایی چشمان جادوی آن ماه را دیدیم، اما دیگر نتوانستیم خواب را دوباره ببینیم.

هوش مصنوعی: در زندگی پر از تغییرات و تلخی‌ها، دریغ است که کسی نتواند به دل آتشین و چشمان اشکبار خود اهمیت بدهد و به درستی شکایت کند.

هوش مصنوعی: او به سوارکاری می‌پردازد و دل شاد و باوقاری دارد، اما کسی که شجاعت دارد باید بیاید و دست او را بگیرد.