هوش مصنوعی: عشق و محبت از وجود تو رخت بر بسته، در این دنیای شیرین تو دیگر چه کسی وجود دارد؟ ما از دور در این دنیای شیرین تو چه کسی را می‌توانیم ببینیم، مگر مگسی که به تو نزدیک است؟

هوش مصنوعی: من از عشق تو به جنون رسیده‌ام و مانند کسی هستم که در دشت سرگردان است. حالا این زنجیرهایی که مرا به تو مرتبط می‌کند، چه کسی به جز زلف‌های پریشان توست؟

هوش مصنوعی: من نغمه‌ای هستم که از تیر تو به پرواز در می‌آید. کسی را که با تیرش هدف قرار می‌دهی، نمی‌شناسی؟

هوش مصنوعی: من از درد عشقت به خودم گل غم‌انگیز می‌زنم، اما کسی که با چشمانش مانند خنجر عمل می‌کند، کیست؟

هوش مصنوعی: دستمال آلاست از اشک من، مجنون! در دشت اشک، پاکی خود را از گوشهٔ دامن تو می‌گیرم، کیست؟

هوش مصنوعی: محتشم را در مهمانی نیاورید، زیرا از نادانی او است که همدم با جمعی می‌شود که در بیان خود تبحر دارند. تو کیستی که چنین انتخابی را انجام می‌دهی؟