هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف وضعیتی می‌پردازد که در آن، مردم شهر او را به عنوان گدای خود می‌شناسند، در حالی که او خود را پادشاه آن میدان می‌کند. همچنین او به درد و رنجی که این وضعیت به چشم‌های او آورده، اشاره می‌کند و این وضعیت را به تیرگی چهره‌اش نسبت می‌دهد. این معنا نشان‌دهنده وضعیت ناامیدی و سیاست‌های اجتماعی است که او در شهرش تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا آن ستاره شوم که به خاطر یک روز، صد بار چهره‌اش را زرد می‌کند، مردم او را ماه من می‌نامند؟

هوش مصنوعی: اگر کسی خود را در برابر مشکلات و ناملایمات تسلیم کند و به راحتی فرود آید، چرا باید در زیر بار غم و اندوه سنگین باشد؟ جسم من نیز بی‌ارزش و سبک مثل کاه است.

هوش مصنوعی: به من که در روزگار سختی به سر می‌برم، آسیب نزن و به من سخت نگیر. من تنها در درگاه خداوند، که هیچ‌گاه خستگی را نمی‌پذیرد، رأی و پلیدی‌ها فرسوده نشود، سجده می‌کنم.

هوش مصنوعی: چهره‌ای که هر لحظه، بازتاب هزاران آدم است، اگر هرگز به او چشم ندوخته بودم، چه حسی داشتم؟

هوش مصنوعی: اگر نتوانم از عشق و دل سوزانم، زیبایی‌های او تمام عمرم را خواهد سوزاند و مانند برقی که از آتش ناشی می‌شود، درد و ناله‌ام اثرش را خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: خدای من، اگر من بعد از این دچار گمراهی شوم، مرا کمک کن تا به راه راست برگردم، حتی اگر مرگ به سراغم بیاید.