هوش مصنوعی: چند بار چشمانت را بسته‌اید که نتوانید چشم سرگردان من را ببینید؟ ای کسی که چشمانت به من آسایش می‌دهد، چشمت را باز کن و به من بنگر! تو مایه‌ی زندگی‌ام هستی.

هوش مصنوعی: آن کسی که با کلمات سخت و ظالمانه، زیبایی کلام را از روی گل‌های نرگس محبوب من نوشت، جان مردم را زخم زد.

هوش مصنوعی: چرا چشمان تو پر از اشک و درد است و من به خاطر تو، خودم را غرق در آب زلال احساس می‌کنم؟ من از شرم چشمانم که پر از اشک شده‌اند، به شدت حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: مژه‌های تو به یک لحظه مانند چشمه‌ای خون جاری شدند و این درد آن‌قدر عمیق است که تا روز قیامت ادامه خواهد داشت و مژه‌های من نیز از آن رنج خواهند برد.

هوش مصنوعی: شخصی که با ظلم و ستم خود به تو آسیب رسانده، مانند آهویی است که زخم خورده. او با نگاهش، چشمان مرا پر از اشک و غم کرده و این درد و رنج را به دل من منتقل کرده است.

هوش مصنوعی: ناله‌ات به قدری دلخراش بود که امشب آسمان، انگار از صدای ناله‌ام، پنبه در گوش دارد و هیچ ستاره‌ای نمی‌درخشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من زندگی می‌کنم، زندگی محتشم نیز به من وابسته است. ای گل! برگزاری زندگی محتشم به خاطر من و درد من از این امر است.