هوش مصنوعی: روزی در گلزار بودم، ای محبوب درخواست‌کنندگان، دل من به خاطر دوری تو و نزدیکی دیگران در بند است.

هوش مصنوعی: دل من به شدت تحت فشار است و مانند ماری که بر جگر فشار می‌آورد، در درونم گره خورده‌است. از شدت تحمل، ناخودآگاه دندان‌هایم را بر یکدیگر فشار می‌زنم.

هوش مصنوعی: در آنجا عده‌ای شاد و خوشحال هستند، اما من به خاطر دوری تو آنقدر غم و اندوه دارم که حسابش از دستم خارج شده است.

هوش مصنوعی: در حالی که درونم پر از درد و تنهایی بود، به دوستانم چهره‌ای خندان نشان می‌دادم.

هوش مصنوعی: در نتیجه‌ی نگرانی‌ها و افکار منفی که در ذهنم وجود داشت، به خودم اجازه ندادم که از لحظه‌های شادی و خوشی لذت ببرم. در حقیقت، نمی‌توانستم در جمع دوستان و عزیزانم از عشق و محبت بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: با حرف‌های تند و تیز دشمنان، دلم به قدری جریحه‌دار شد که شاید حتی آهنگری با چکش نتواند به این حد مرا تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: بدون حضور تو، من و محتشم در آنجا بودیم و بر غم غم‌زده‌ها می‌خندیدیم و حال خوش می‌کردیم.

هوش مصنوعی: بعد به او این شعر را دادم و در راه عذرخواهی کردم و به نشانه سرزنش بر خاک افتادم.