هوش مصنوعی: در مجالس او، با وجودی که بهشت را در ذهن دارم، احساس می‌کنم که در خلوت دلم، عذاب و ناراحتی وجود دارد. عشق و محبت او برایم مانند روشنایی است، اما در واقعیت، همه‌چیز بی‌نور و سرشار از درد به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ماه از وجود دیگران ناراحت و عصبانی است و من نیز از نشان تیر ترسم می‌کنم، چون کمان خشم او را با قدرت در دستش می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی او به من نگاه نمی‌کند، نمی‌دانم چگونه باید با این وضعیت کنار بیایم؛ چون من فقط می‌توانم زیبایی چشمانش را ببینم و این حال مرا مدهوش کرده است.

هوش مصنوعی: اگر به ساحل بروم، بهتر است، چون در اینجا طوفان پشت سر دریای عشق او را با شور و هیجان می‌بینم.

هوش مصنوعی: من هنوز تحت تأثیر عشق و صفای وصال هستم، اما روزی که می‌گذرد را با چشم دوربین مانند شبی تاریک و غم‌انگیز می‌بینم.

هوش مصنوعی: مدت‌ها برای دیگران در زمین غم گور می‌کند و حالا خودم را در حال آماده شدن برای خاک سپاری می‌بینم.

هوش مصنوعی: چگونه محتشم در جدال بین جسم و جان، این پیوند را قطع کرد؟ حالا من خود را با آن روش می‌بینم.