هوش مصنوعی: من کسی هستم که از دل، به‌خاطر ترک کردن سرزمین امن و آرامش، از سرزمین وصال و پیوند، تمام وسایل اقامتم را به راه انداختم.

هوش مصنوعی: من در دریای جدایی قایقی ساخته‌ام و وقتی به عمق مشکلات و گرفتاری‌ها رسیدم، لنگر سنگینی را انداختم تا بتوانم در آنجا بمانم.

هوش مصنوعی: من شبیه کوه سختی‌ها هستم، زیرا با وجود تمام فشارها و مشکلات، بر ذهنيت خود تسلط یافته‌ام و به خودم یادآوری کرده‌ام که می‌توانم آنها را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من مانند کمان‌داری هستم که به خاطر جدایی، کمان خود را کشیده‌ام و با وجود اینکه صبر و استقامت می‌کنم، به خاطر شکستن آن کمان جرات به خرج می‌دهم.

هوش مصنوعی: من کسی‌ام که از وزش سخت و سرد جدایی آگاه هستم. احساس غم و درد از من دور شده و با نسیم صبحگاهی، آرامش را به هم آورده‌ام.

هوش مصنوعی: من همان کسی‌ام که وقتی از کمان رزم تیر را پرتاب می‌کنم، به مانند یک جنگجو زره خود را به نمایش می‌گذارم و قدرت و توانایی خود را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من آن کسی هستم که به خاطر دل‌تنگی و دوری از محبوب، سختی‌های زندگی را بر خود هموار کرده‌ام و勇ت پیدا کرده‌ام تا با بی‌رحمی و مصیبت‌ها روبرو شوم و آن‌ها را به پیروزی تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: من، صبوری هستم که با دردهای درون خود، مانند نی، کمرم را محکم بسته‌ام و با سختی آن بخش نازک و آسیب‌پذیر را ترک کردم.

هوش مصنوعی: من مرغی هستم که وقتی بر لانه‌ام سنگ پرتاب کردند، به خاطر غیرتم سر از پا نمی‌شناسم و با تلاش بسیار سعی می‌کنم از زمین به آسمان پرواز کنم.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که به خاطر نامی که برای آن جان می‌دادم، مانند شمعی که از تلخی غیرت شعله‌اش خاموش می‌شود، زبانم را به سکوت فرو بردم.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که از محتشم یاد گرفتم صبر کنم. هرچه سلطان غیرت به من گفت، بدون تردید انجام دادم.