هوش مصنوعی: در جایی که من هستم، عجیب است که در دل خاک، آب حیات در دسترس است و با این حال انسان از شدت تشنگی در حال هلاکت است.

هوش مصنوعی: من در محیط وصال، به خاطر پاکدامنی‌ام، حال کسی را دارم که از سوختن در دل‌تنگی جدایی رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که من چیزی را از خود بپذیرم و نیاورم، من همچنان ریزش می‌کنم. حتی اگر به زمین بیفتم و بمیرم، نمی‌توانم از خودم دست بکشم.

هوش مصنوعی: در دستانی که به پیوستگی و ارتباط می‌پردازند، برنامه‌ریزی و تدبیر در طول روز و شب وجود دارد، اما دل از دوری و احتراز می‌کند و در جیبش با اشک و درد، نمادهای ناراحتی و غم را پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: هرگز اجازه نمی‌دهم که آرزوهای نافرجامم مرا به سمت وصالی بکشاند، حتی اگر این حسرت، نیروی زندگی‌ام را قطع کند مثل اینکه ریشه‌ام بریده شود.

هوش مصنوعی: جام من پر از شراب وصال است و من خجالت‌زده‌ام که روزی زندگی‌ام به خاک سپرده خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر بر دامنت، هوس و آرزویی نداشته باشی، شایسته و بزرگ هستی. اما اگر مثل من بر جایگاه قرب و نزدیکی نشسته باشی، دیگر چه اهمیتی دارد؟