هوش مصنوعی: من از دراز بودن روزهای بی‌نظمی و ناراحتی گله‌مندم، زیرا برای رسیدن به مقام‌های بالاتر، خود را ناتوان و کوتاه می‌بینم.

هوش مصنوعی: من با روایت‌های طولانی خود عده‌ای از افراد مهم و خاص را به زحمت انداخته‌ام، در حالی که خودم در عالم جنون به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که با امید به اینکه داستان‌ها شنیده شوند، پادشاه تحت تأثیر قرار گرفته و به فکر حل مشکلات و تدبیر امور می‌افتد؛ این باعث می‌شود که وی از خوش‌آوایی و هنر سخن‌وری لذت ببرد و در حالت شادابی قرار گیرد.

هوش مصنوعی: هرچند در دنیا از دیگران متمایز و برجسته هستم، اما دوست دارم از میان مردم به عنوان یک خدمتکار یا غلام شناخته شوم و برتری بیشتری پیدا کنم.

هوش مصنوعی: اکنون مردم عادی حال من را نمی‌دانند، مانند آنچه که تو حال من را می‌دانی، همان‌طور که بزرگان و خاصان درگاهت می‌دانند.

هوش مصنوعی: من مانند سگی هستم که به درگاه تو وابسته‌ام، اما چون از تو دورم، مرا کم‌ارزش می‌شمارند و بدون صاحب محسوب می‌شوم از روی نادانی.

هوش مصنوعی: گاهی عامل، هزینه‌ها را به من تحمیل می‌کند و به نام خودش آنها را هزینه‌های دیوانی می‌خواند.

هوش مصنوعی: گاهی پیشکش‌هایی از من برای تو می‌خواهد، ای دل دریایی، زیرا که دست تو از ناز و زیبایی شرم دارد.

هوش مصنوعی: در کاشان جایی دارم که دارای آب و زمین است، و ارزش این زمین به قدری زیاد است که فراتر از تصور و درک بشر می‌باشد.

هوش مصنوعی: زمین من غبارآلود است و به خاطر دوری از خاک تو، نگرانم. ای چشمان من، آن زمین را با اشک‌هایت شستشو بده.

هوش مصنوعی: بله، زمین و آب این چنین متعلق به ما هستند، اما برعکس، بخشش و لطف سلطانی است که ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: تو استاد زبان هستی و در ستایش و تمجید از تو، هزاران بلبل با صدای خوش در غزل‌خوانی سرگرم‌اند.

هوش مصنوعی: چرا آن خوش‌زبان‌ها که باید در باغ تو شادی و زیبایی بیاورند، حال و احوالشان مثل کلاغ‌های روستا است؟

هوش مصنوعی: برای اینکه جشن و شادی برقرار باشد، لازم است که تو در این جمع شاد و سرزنده باشی و لذت ببری و دیگران را نیز شاد کنی.

هوش مصنوعی: تا وقتی که محتشم در بازار شعر و سخن، ارزش و قیمت خود را بالا ببرد، خداوند به او لطف دارد، اما در عوض، سلطنت و قدرت به او داده نمی‌شود.