هوش مصنوعی: اگر از شدت درد و مشکلات، جانم تیره و سرد شود، بدان که این زندگی پر از پیچیدگی‌ها و سختی‌هاست که دچار گره و تنگنا شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به بهشت نمی‌تواند شتابان پا بگذارد، زیرا من از شدت دیوانگی دستم به سوی یقه‌ام کشیده شده است.

هوش مصنوعی: بهتر است که گوش آسمان هنوز پرده‌ای داشته باشد، چرا که درون سینه‌ام به زنجیر صبر گرفتار شده و به شدت ناله‌ها و شکایتم را پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: جهان از آشفتگی‌ها و مشکلات خود بی‌خبر است، زیرا من هنوز در حال تجربه مشکلات و غم‌های شخصی‌ام هستم که مانند سیلی بزرگ می‌بارند و چشمانم را پر از اشک کرده‌اند.

هوش مصنوعی: کیفیت و استقامت من مانند ستون کوه است و امیدوارم که هیچ چیزی نتواند این استقامت را به هم بریزد، حتی اگر با صد هزار طوفان مواجه شوم.

هوش مصنوعی: عجب نیست اگر روح من به مکان دیگری نرود، چون بدن ضعیف و ناپایدار من خیلی از جا بیرون رفته است.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر کینه و دشمنی، هزاران رشته را به هم بریزم، شگفت‌زده نشو که موهای من هم مانند زلف‌های زیبای معشوق، درهم و آشفته است.

هوش مصنوعی: هیچ غم و نگرانی بدتری از این نیست که زمانه به من آسیب رسانده و ریشه‌های وجودم را در زمین کاشان به عمق فرو برده است.

هوش مصنوعی: به خاطر ویژگی‌های والا و ذاتی مردمی که در کاشان زندگی می‌کنند، من به خاطر خصوصیات ناپسند خودم از اینکه به این شهر تعلق دارم، شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: به من این نعمت و رحمت الهی عطا شده است که نشان از محبت و لطفِ آن‌ها به من دارد، و این آیه نشان‌دهنده نارضایتی من نیست.

هوش مصنوعی: از میان افرادی که دارای ویژگی‌های خوب و گران‌قدر هستند، هیچ‌کس را نمی‌توان یافت که خود را در زمره انسان‌ها به حساب آورد.

هوش مصنوعی: در این میان من، که به نوعی از خودم راضی نیستم، مانند مرواریدی هستم که به طور منظم در جمع مرجان‌ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: به کسی که شایسته باشد، اجازه می‌دهم که از گنجینه‌های گرانبهای کلام من بهره‌مند شود و در نتیجه، زینت‌ بخش محفل من گردد.

هوش مصنوعی: اگر همه مردم نسبت به یکدیگر مهربان و دلسوز باشند، اما در عین حال، من به درمان و کمک نیاز داشته باشم، این محبت و دلسوزی به تنهایی نمی‌تواند مشکل من را حل کند.

هوش مصنوعی: به شیوه‌ای پیش رفت که عقل از فهم آن ناتوان ماند، اما آلودگی جسم و رنج‌های جانم را به دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: در این وضعیت سخت که دچارش هستم و با تمام ناتوانی‌ام، هیچ چاره‌ای جز ترک وطن ندارم.

هوش مصنوعی: من که دل‌خوشی از درد و رنج و ویرانی ندارم، از این چه فایده‌ای دارد که مرا گنج‌های ایران بدانند؟

هوش مصنوعی: من در ملکوت جایگاه خود را دارم و با این حال، آرزویم در سختی و تیره‌روزی دنیا یکسان شده است.

هوش مصنوعی: از بار ظلم من اینجا ذلیل شده‌ام، در حالی که در همه جا، پادشاهان و بزرگان مرا مورد احترام قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: اگر به هند بروم، طوطی‌ها در آنجا برای من ذخیره می‌کنند که من به جای شکر، از ریزه‌های چینی لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر به چین برسم و تصمیم بگیرم که تصویر مانی را بکشم، قلمی خواهم داشت که مانند انگور، خوشه خوشه رنگی بر روی زمین تاریک می‌پاشد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از دنیای خودم کسی را انتخاب کنم، آن شخص باید متعلق به خراسان باشد، زیرا هیچ دشمنی نمی‌تواند مرا به ترس و لرز وا دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه زمانه مرا به آوارگی و تیره‌روزی سوق دهد، اما هنوز از فضایل و ارزش‌های خود نمی‌کاهد و افتخار زیبایی و سرزندگی‌ام در اصفهان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: به خاطر شوق و عشق، مرا به پا می‌کشند؛ به گونه‌ای که اگر در خواب ببینم، گنجینه‌های ارزشمندی در بدخشان دارم.

هوش مصنوعی: اگرچه کشیدن گنج باعث رنج و زحمت می‌شود، اما اگر سرنوشت و نصیب من از کشور ایران به سرزمین توران برود، این رنج را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشمانم به سرعت متوجه عیوب دیگران می‌شود و به همین خاطر نمی‌توانم به آنچه که در اطرافم هست، به خوبی توجه کنم.

هوش مصنوعی: اگر با هنرمندی و خلاقیتم کاری بکنم که نظر همه زمان‌ها را جلب کند و باعث شگفتی آن‌ها شود، تا حدی که در روز قیامت هم مانند امروز حیرت‌زده بمانند.

هوش مصنوعی: از کلام آنها نمی‌توانم طعم شیرین لطف الهی را بچشم؛ زیرا زبان پرگوی طوطی خوش‌لحنی را بهتر می‌شناسم.

هوش مصنوعی: اگر کلامی از زبانم خارج شود که باید بگویم، به خاطر عقل و خرد از آن کمی پشیمان خواهم بود.

هوش مصنوعی: به من آن‌قدر ایراد می‌گیرند که گویی به زبان ایمانم کفر می‌گویم.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای مانند بلبل آموزش ببیند، هزاران مرغ خاموش در گلستان من هم زبان باز می‌کنند و صحبت می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی صحبت از کمال و زیبایی می‌شود، بعضی افراد با غرور و تکبر برخورد می‌کنند و به گونه‌ای صحبت می‌کنند که نام و لهجه من را تحقیر می‌کنند و آن را به سبک ناسزا خراب می‌کنند.

هوش مصنوعی: در اثر درد و رنجی که به واسطه عشق و شوق دچار آن شده‌ام، احساس می‌کنم که بر دوشم بار سنگینی وجود دارد که نمی‌توانم از آن رهایی یابم. این وضعیت به قدری بر من سایه افکنده که به شدت مرا دچار بحران کرده است.

هوش مصنوعی: زمانی که کار به این مرحله برسد، هر مانعی نیز کنار خواهد رفت. چه آتش‌هایی که از دل سوزان من سر برخواهد آورد.

هوش مصنوعی: من از ستایش اشراف و بزرگان این گفتم که به تدریج در چهره‌ی کتاب‌های دیوانم، تیرگی و زشتی نمایان شده است.

هوش مصنوعی: من هنوز با قلبی داغ و سینه‌ای پر از درد، زبان پرخطر خود را در محافظت نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: روز که من صفحه‌ای از دفتر سعادت و عزت را ورق کنم، آفتاب رنگ خود را از تابش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آنها به غرور و غفلت خود مطمئن هستند و تصور می‌کنند که در امانند، در حالی که در واقع، شمشیر تیز و بران آماده است که در کمین آنها بماند.

هوش مصنوعی: هرچند که به ظرافت و نرمی ساخته شده‌ام، اما می‌توانم به راحتی از سختی‌ها و موانع عبور کنم.

هوش مصنوعی: هیچ انسانی از آسیب و خطر در امان نیست، اما زمانی که بر من فشار می‌آید و عصبانی می‌شوم، همچون یک مخلوق خطرناک و دردسرساز می‌شوم.

هوش مصنوعی: آزار دادن من با حرف‌های زشت کار ساده‌ای نیست، چرا که این کار می‌تواند به عواقب گسترده و ویرانگری منجر شود.

هوش مصنوعی: من دو دنیای هنری را به دست آورده‌ام، اما هنوز نتوانسته‌ام جواهر واقعی از درون خود بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: هرچند که خداوند قدرت و توانایی بسیاری به من بخشیده است، اما من نگران مردم ستم‌کش هستم که ممکن است آسیب ببینند و دندان‌هایشان بشکند.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد از من دور شود، هیچ اثر و نشانی از من بر دامن او باقی نخواهد ماند، حتی اگر به خاطر خفت و ذلت من، به سرنوشتی مشابه خاک برساند.

هوش مصنوعی: سنگ قیمتی ارزشمند نیست اگر در کنار کلمات زشت و بی‌ارزش قرار گیرد، زیرا در این وضعیت، حتی چیزهای سبک و بی‌اهمیت هم به نظر ارزان و بی‌ارزش می‌آیند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم ادعا کنم که در تمام جنبه‌ها و ویژگی‌ها، من بهترین و زیباترین هستم، باید بگویم که این گفته حقیقت دارد و دلایل زیادی برای آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از یکتایی و ویژگی‌های اولیه exist به زبان بیاورم، به حقیقتی اشاره می‌کنم که مرا به عنوان یک موجود یکتا در طول زمان شکل داده است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم در مورد بلندی شعرم صحبت کنم، باید بگویم که این نظم به‌قدری بلند است که نوبت رسیدن به ایوان من فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: اگر پادشاهان سخن را به گردن من بگذارند و در مورد ادعاهایم هیچ تردیدی نکنند، من به آسانی می‌توانم آنها را تحت کنترل خود درآورم، چرا که مالک قدرت بر آنها هستم.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر دشمنی و دوستی، به غیر از من، در انکار حقیقت صحبت می‌کند، مطمئن باشید که من خود را کمتر از او نمی‌شناسم.