هوش مصنوعی: دختری زیبا و خوش‌چهره که در مجلس حاضر است، با حرکت نرم و لطیفش، باعث شادی و نشاط روح می‌شود. او با نوشیدن جامی، غم و اندوه را از دل‌ها می‌زداید و جانی تازه به زندگی‌ها می‌بخشد.

هوش مصنوعی: سرم را فدای تو می‌کنم، چه اتفاقی افتاد که در دنیای دوستی نشانه‌های عشق و محبت را نادیده گرفتی و بر سر آن‌ها خط زدی؟

هوش مصنوعی: من از درد دوری‌ات فهمیده‌ام که دشمنی، حتی بدتر از مرگ، برای من عذاب‌آور است.

هوش مصنوعی: من آن کسی نیستم که شب‌ها تا صبح در کوچه‌ها قدم بزنم، تو بودی که مثل شمع در مسیر من روشنایی می‌بخشیدی و کیفیت و زیبایی را نشان می‌دادی.

هوش مصنوعی: چرا دیگر از مهربانی‌ها و محبت‌هایی که همیشه در جمع ما بود خبری نیست؟ چشمم به آستین توست که نمناک و تر است.

هوش مصنوعی: کجا رفت آن ویژگی که با نوازی‌های دوستانه، آرامشی به همراه نداشت و از آن دست نگارین، حلقه‌ای بر در نبود؟

هوش مصنوعی: دلم فکر می‌کند که تو که بی‌پروا و شجاعی، شمعی هستی که در دلتین گیج و حیران، پروانه‌ای دیگر وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر از پایم بلند کنی، سرم را برنمی‌دارم و اگر تو در کوی خود قیام کنی، قدم از آنجا برنمی‌دارم، حتی اگر تیغت را به سرم بزنی.

هوش مصنوعی: تو در شلوغی بازار مشغول خرید و فروش هستی و من در کنار تو با زرشک تازه‌ام. خریداران از آن بازار بر من فشار می‌آورند و من از این فشار به تنگ آمده‌ام.

هوش مصنوعی: من از نگرانی و فشار روحی که بر دوشم هست، به خاطر سبکی و آرامش تو احساس راحتی می‌کنم. تو هم با وجود روح سبکت، به خاطر پیروی و اطاعت از دل‌ت فردی سنگین و محکم به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: از این به بعد، برای محتشم سخت خواهد بود که آن شکارچی بتواند بدون نیاز به تلاش زیاد، تیر و کمان خود را بر هدفی این‌چنین لاغر بچسباند.

هوش مصنوعی: بستر عشق فراهم است و ساز و آهنگ آن به خاطر درخواست دعا از شاه در آسمان، گشوده است و هفت سیاره به دعا آمین می‌گویند.