هوش مصنوعی: من از دنیا دور شدم تا به دوست نزدیک شوم، دل و جسمم را مانند دهان و وسطی می‌خواهم که به دوست پیوند خورده باشد.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای دارم و می‌دانم که جای آن دل با دوست است؛ وگرنه به دل علاقه‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: هر وقت که نشانه‌ای از وجود تو وجود داشته باشد، هرچند که هرگز نامی از آن نخواهی شنید، گمان نکن که می‌توانی نشانه‌ای از دوست واقعی‌ات بیابی.

هوش مصنوعی: ما از لحاظ قدرت و توانایی ضعیف هستیم و نمی‌توانیم به راحتی بار این عشق را بر دوش بکشیم، اما به خاطر دوستی که داریم، تلاش می‌کنیم تا سست و ناتوانی‌مان را کنار گذاشته و با تمام وجود به راه عشق ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: برای نزدیک شدن به دوست، باید از جسم مادی و موانع وجودی که ما را از هم جدا کرده‌اند عبور کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی که حوادث و مشکلات به شدت رخ می‌دهند، تنها جایی که می‌توان به آرامش و امنیت دست یافت، در پناه دوست است.

هوش مصنوعی: می‌دانی که دوست واقعی چه کسی است؟ علی، شاه اولیا، چه جایگاهی دارد. او مانند پاسبان خاکی در راه دوست است.

هوش مصنوعی: از غم و اندوه، مانند موهایم شانه می‌زنم و از فریادهایی که از دل برمی‌آید، مانند نی‌ای می‌شوم که از دوری و جدایی دوستی به صدا درمی‌آید.

هوش مصنوعی: البته، به این بیت می‌توان این‌گونه اشاره کرد که دادن بخشش به درخت سرو، نشانه‌ای از بلند همتی و فضیلت والای انسان است که از ویژگی‌های معمولی و خُردتر فراتر رفته و به زیبایی و دلربایی دوستش اهتمام می‌ورزد.

هوش مصنوعی: در زمان زلزله و اضطراب زمین، کسی که دلش قوی است، با اطمینان به دوستی و محبت، احساس آرامش می‌کند.