هوش مصنوعی: چشم انتظارم که از آن آتش که بر تن می‌زنی، شعله‌ای بر جانم بزنی زمانی که دامن را به حرکت در می‌آوری.

هوش مصنوعی: از همان آتش که پروانه را به شمع می‌کشد، تو هم نور و زیبایی خود را به ما می‌تابانی و ما را به سمت خود جلب می‌کنی.

هوش مصنوعی: من آماده‌ام که در خدمت تو باشم و به هر آنچه که بگویی عمل کنم. حتی اگر با تیغ گردنم را بزنند، از فرمان تو سرپیچی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من به قدری از خودم بی‌خبرم که نمی‌دانم آیا خار از پایم در می‌آوری یا تیر به بدنم می‌زنی.

هوش مصنوعی: در اثر زیبایی موهایت، شب را به رنگ سیاه در می‌آوری و از سفیدی پیشانی‌ات، به روشنی روز اشاره می‌کنی.

هوش مصنوعی: نوعروسان وقتی تو با زیبایی‌ات در باغ گل قدم می‌زنی، حال و هوای چمن به کلی تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: رنگ و بوی چهره‌ات شبیه گلی زیباست و بویی که از موهای مشکی‌ات می‌آید، باعث می‌شود که همانند سوسن‌ها به زیبایی بروی و شکوفا شوی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اگر کسی بخواهد به خاطر اختلاف خود با دیگران، دعوی وحدت کند، این کار اشتباه است. او نمی‌تواند این درک را داشته باشد تا زمانی که هنوز هر جا از خودش، ما و من صحبت می‌کند. به عبارتی، انسان باید درک عمیق‌تری از وحدت پیدا کند و از فردیت خود فراتر برود تا به حقیقت واحد دست یابد.

هوش مصنوعی: گاهی با لحن شیرین و زیبا از دلتنگی‌هایم می‌کاهی و گاهی با نیش کنایه‌هایت، زخم‌های عمیق‌تری به قلبم می‌زنی.

هوش مصنوعی: هر زمان که از این نعمت برخوردار شوم، تو ای مهرِ ماه، با محبت و وفای خود، همیشه یادآور می‌شوی که عشق و تعلق ما تازه و ادامه‌دار است.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌خواهی با تدبیر و هوشمندی نیروی سرنوشت را از بین ببری، در حالی که مانند آهن داغ و گداخته می‌کوبی، باید به خوبی فکر کنی و تلاش کنی.

هوش مصنوعی: از علاقه‌ها و وابستگی‌هایت فارغ شو و آن‌ها را از پاهایت بردار، چون زمانی که به سرزمین امن و آرامی می‌روی، باید سبک‌بار و آزاد باشی.

هوش مصنوعی: درگاه شاه اولیا به عنوان مکانی امن و مورد اطمینان معرفی می‌شود، جایی که تا زمانی که از آن یاد می‌کنی، آرامش و آسایش به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگر علی را دوست داشته باشی، حتی اگر صد گناه هم کرده باشی، بر دشمنانش پیروز خواهی شد و می‌توانی در دنیای بهشت را به روی آن‌ها ببندی.