هوش مصنوعی: ای آفتاب عالم وجود که فضیلت و نیکی از تو نشأت گرفته است، هر کسی که به سخنوری می‌پردازد، از تعلیم و تربیت تو بهره‌مند شده است.

هوش مصنوعی: شایسته‌ است که درباره علم و فضل خود صحبت کنی، چرا که برای ادعای خود دلایل و مدارک مستحکمی داری.

هوش مصنوعی: شایسته است که تو دربارهٔ شاه سخن بگویی، زیرا که در عالم شعر، تو باید تحت فرمان او باشی.

هوش مصنوعی: ملک شروان به مقامی عظیم و باعظمتی دست یافته که به او لقب خاقان داده می‌شود. او نسبت به دیگر پادشاهان در سرزمین ری و شروان، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.

هوش مصنوعی: طبع تو مثل آبی زلال و شاداب است، در حالی که طبیعت من غمگین و تیره است. این دو طبع، مثل قطره‌ای کوچک در کنار اقیانوس عمان برابری نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: مرا به یاد آن نامه خوش و روح‌افزا بینداز که از مرز خراسان نوشته بودی.

هوش مصنوعی: در سرزمین لار، زمانی به من خوشی و شادابی دست داد که نمی‌توانم توصیفش کنم.

هوش مصنوعی: من او را بوسیدم و عشق را از دلش خارج کردم، پایانش با عطر و نور مشخص بود.

هوش مصنوعی: این چند بیت زیبا و تازه در ستایش شاه دوره نوشته شده است.

هوش مصنوعی: من بر آقای بزرگوار خودم، با کمال ارادت، ستایشی بی‌انتها و بی‌حد ارائه دادم.

هوش مصنوعی: اگر کلمات و احساسات تو بخواهد از زبان من بیان شود، باید بگویم حتی اگر دریای بی‌پایانی به اندازه یک فنجان کوچک جا بگیرد، باز هم گفته‌های تو در کنار آن حیرت‌انگیز خواهد بود.

هوش مصنوعی: سخن تو جادویی است که حلال و قانونی است و جادویی که از قدرت خاصی برخوردار است، جان شنونده را پر از زندگی و سر vitality می‌کند.

هوش مصنوعی: سخنان تو مانند ماه است که در آسمان می‌درخشد و چرخش گفتار را روشن می‌کند، اما باید بدانیم که مانند ماه، همچنان در حال افزایش و رشد است و هرگز کم نمی‌شود.