هوش مصنوعی: دوست رفت و دور از او، آرامش و قرار از دست رفت. اشک‌ها مانند سیل به هر سو روانه شدند.

هوش مصنوعی: زمانی که محبوب از دید غایب شده، نقطه‌ای از زیبایی‌اش به صورت دایره‌ای در اطراف دل، اندوه و غم را به صف کرده است.

هوش مصنوعی: ای زیبای آفتابی، بدون چهره و موهای تو، دلم تیره و تار شده و اشکم از غم ریزی، چشمانم به خاطر اندوه، دیگر نورانی نیست.

هوش مصنوعی: خورشید درخشان شد و تاریکی را از بین برد و آه من برطرف شد، تا آنجا که ماه زیبایی‌ات با خوشه‌های مشکی موی تو نمایان شد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی در میان مردم خود را برتر از دیگران بدانید، بهتر است بدانید که سال‌هاست که دنیا نیز مانند تو، فرزندان نازنینی مانند تو را پرورش داده است.

هوش مصنوعی: دوست تیر کمان را کشید و من نیز به سرعت عاشق او شدم. از این کشش، آرزویم به هدف رسید.

هوش مصنوعی: هر کسی که به جز عشق ورزیدن، کار دیگری را انتخاب کند، عمر گرانبهایش را به بطالت و بیهوده‌گویی هدر می‌دهد.

هوش مصنوعی: از نوشته‌های جام ساقی، نشانه‌ای برای آمرزش به ما می‌رسد. دوست، بخشش خود را به ما هدیه می‌دهد و این باعث می‌شود که ما خطا کنیم، اما نگران نباشید.

هوش مصنوعی: شاید در چرخش آسمان، کلامی ارزشمند شکل گرفته باشد که نیاز را از نادانی جدا کند، مثل اینکه زمرّد را از علف تشخیص بدهیم.

هوش مصنوعی: برای شادی ملائک، زهره در جام آسمان نغمه‌ای شاداب و خوش به صدا درآورد و با نواهای چنگ و دف آواز خواند.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش امام هفتم، موسی کاظم، ارزش و بها بهشت را در بر دارد و من با خود این بها را آورده‌ام.

هوش مصنوعی: رئیس دین و ولیّ حق، کسی است که از آغاز خلقت، عرش را از خاک و زمین ساخته و درگاهش را مکان دریافت سعادت و شرافت قرار داده است.

هوش مصنوعی: دل مانند صدفی است و مهر درون آن مانند گوهر قیمتی است. هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به ارزش این مهر برسد، چرا که صدف هیچ گوهر دیگری به این ارزش را پرورش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: ای کاش «محیط» به حدی برسد که غم‌های دنیوی او را به فراموشی بسپارد و باد صبا، خاک وجود او را به سمت نجف ببرد.