هوش مصنوعی: به خاطر جدایی و دوری از چهره زیبای تو، قلبم بسیار داغ و آتشین است و دل دردکشیده‌ام دائم به یاد توست.

هوش مصنوعی: دل پیر با این تغییرات و مشکلات دچار حساسیت شده است. اما تو، جوانی، چطور دلت اینقدر بی‌توجه است که از آتش‌زدگی دل پیر هیچ احساسی نداری؟

هوش مصنوعی: تو ای شمعی که جهان را روشن می‌کنی، مادر شب من اکنون با شعله‌ی آه به نور چراغ دلش رسیده است.

هوش مصنوعی: بعد از تو دیگر بهشت را هم نمی‌خواهم، چرا که وقتی تو نیستی، گلستان هم همچون خزانی بی‌روح خواهد شد و دیگر آن هوای دلپذیر باغ را نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر در کنار فرات، عطش جگرش را به جان سپرده‌ای، لب من همیشه از خون جگر سیراب است.

هوش مصنوعی: دل من از بی آبی به درد آمده و به حال غنچه لب تو که خیلی خشک است، می‌سوزد. این می‌خواهد بگوید که چقدر عطش و احساس کمبود در من به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: من و قصه‌ای از ویرانی باغ خودم، من و سر و صدای قمری که در باغ و درختان زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: من و قاتل بی‌رحم تو در یک سفر هستیم، مثل طوطی که همیشه با هم می‌نشیند و مثل کلاغ و زاغ که در کنار هم هستند.

هوش مصنوعی: آتش غم تو در کلماتم نمی‌گنجد و پیامبر دلم برای بیان این احساس ناتوان است و از بلاغت عذرخواهی دارد.