هوش مصنوعی: غم به قدری شدید و فراوان شد که دیگر قابل تحمل نبود و اکبر جوان از میان ما رفت.

هوش مصنوعی: با لبانی تشنه، دل پر از سوز و چشمی اشکبار، روح پیامبری به سفر رفت.

هوش مصنوعی: گلستان آل نبی به خاطر ظلم و ستم به آتش کشیده شد و سرو آزاد نیز از بین رفت.

هوش مصنوعی: چمن به‌طور کامل از وزش باد نابود شد، نه فقط برگ‌ها و شاخه‌ها.

هوش مصنوعی: نخل طور به خاطر شدت تشنگی از زمین کنده شد و شاخه طوبی نیز به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: دود آه دل شاه به آسمان سبز رفت و از آن هم فراتر رفت.

هوش مصنوعی: در یکی از غروب‌ها، ماه زیبا از دوردست‌ها ظاهر شد و دل را برد با چهره دلنشین و زیبایش.

هوش مصنوعی: زمانی که در دو جهان، ماه روشن و درخشان غیبت کند، مانند آن است که چشمه‌های شرق هم از بین رفته‌اند و تاریکی همه جا را فراگرفته است.

هوش مصنوعی: یک چمن به خاطر ظلم و ستمی که قلم بر آن رفته، از بین رفته و حالا مانند یک سرو است. این تصویر نشان می‌دهد که مشکلات و بی‌عدالتی‌ها می‌توانند زیبایی‌ها را نابود کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که علی اکبر با قد و قامت زیبا و خوش‌فرمش رفت، نخل‌های شکر نیز به حرکت درآمدند.

هوش مصنوعی: دره‌ای که تاج نبوت در آن قرار دارد، به شکل زیبایی با خون آغشته شده و به رنگ عقیق گلگون درآمده است.

هوش مصنوعی: وقتی که شاهزاده آزاد از خطر خنجر نجات یافت، دیگر نگرانی و ترسی از آن نبود.

هوش مصنوعی: صدای ناله و فریاد شاهزاده به گوش پادشاه رسید و او را به شدت تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: پیر کنعان، یعنی پدر یعقوب، با تمام عشق و محبت خود به فرزندش یوسف، روحش از بدنش جدا شد و جانش را در غم از دست دادن او سپری کرد.

هوش مصنوعی: یوسف در برابر پنجۀ گرگ‌ها، زخم‌های زیادی را مشاهده کرد که از سر سم می‌آید و به سمت رنج‌های او می‌رسد.

هوش مصنوعی: به چشم می‌آید که ناله و زاری کودک از بی‌پناهی و دوری از پدرش در آسمان بلند به گوش می‌رسد و او به سوی مبدأ خودش، یعنی خداوند یعنی داور، حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای شاداب و خوشحال بر روی غنچه‌ای که در حال شکفتن بود، اشک ریخت زیرا وقتی به آن نگاه کرد، دید که غنچه به خون آغشته شده است.

هوش مصنوعی: گفت ما به دل‌ درد و غم تو خوشحالیم و حتی بیشتر از آنچه که تو احساس می‌کنی، ما هم رنج می‌بریم.

هوش مصنوعی: ای گل زیبای باغ توحید، نهال امید تو به کجا ختم شد؟

هوش مصنوعی: بوستان پر از خرمی و رنگ سبز است و گل‌های قرمز آن در حال زندگی تازه و شکوفایی هستند.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و تأثیر سخنان یا لبخند کسی پرداخته است که مانند آب حیات می‌تواند جان‌بخش و نجات‌دهنده باشد. دهن او به اندازه‌ای شیرین و معطر است که می‌تواند زندگی و شفا را به افراد عطا کند، کسانی که تشنه ی محبت و حقیقت هستند.

هوش مصنوعی: آب تو به خاطر برخوردی که با شمشیر و خنجر داشتی، از دست رفت.

هوش مصنوعی: جوانی من با زیبایی تو باعث شد که غمی در دلم نشسته و حالا احساس پیری می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو رفتی و ناگهان دل و محبوبی که داشتم رفتند، جانم و کسی که روح مرا nourished می‌کرد نیز از دست رفتند.

هوش مصنوعی: ای شمعی که نور تو به دنیا می‌تابد، بدون حضور و روشنی تو، زندگی‌ام تاریک و مانند شب است.

هوش مصنوعی: روشنی بخش قلب و چشمانم دیگر نمانده و تا روز قیامت هم نخواهد بود.

هوش مصنوعی: ستارهٔ خوشبختی من از اوج خوشبختی سقوط کرد و بخت من به باد رفت.

هوش مصنوعی: چه سریع از پیش رویم آن زیبای دل‌ربا ناپدید شد، آن ستاره بلند آسمان رفت.

هوش مصنوعی: ای جوان! مرگ من و حسرتی که برای دامادی تو دارم، ناشی از غم و اندوه توست.

هوش مصنوعی: تمام آرزوهای من مانند روحی از بدنم جدا شدند و هیچ یک از خواسته‌هایم تحقق نیافت.

هوش مصنوعی: حالم به خاطر لیلی بسیار ناخوش است و افسوس می‌خورم که او داماد را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی چه بلایی بر سر این زن بیافتاد؟ او که فرزندش را از دست داد و در پایان، خود نیز رفت.

هوش مصنوعی: لیلی برای فرار از غم تو به دشت و صحرا رفته است، ای مجنون، در حالی که دل تو از عشقش به شدت رنجیده و خونین است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غم و اندوه از این سرزمین پر از درد و رنج کاملاً رفت، بی هیچ هدف و شادی‌ای از زندگی رخت بربست.

هوش مصنوعی: دنیای خاکی بر سر غم و اندوه است، زیرا این دنیا هیچ وفایی با تو نداشت و تنها به تو آسیب زد.

هوش مصنوعی: عمر باارزش و گرانبهای انسان همچون یک خرمن بزرگ است که به یک وزش تند باد از بین می‌رود. به عبارتی دیگر، زمانی که مصیبت یا سختی ناگهانی پیش می‌آید، تمام سال‌ها و تلاش‌ها در یک لحظه تحت تأثیر قرار می‌گیرد و از دست می‌رود.