هوش مصنوعی: ای جانم، قربان تو، خواهر تو، هم‌چون جان من هستی.

هوش مصنوعی: ای کاش که تو زیر ضربات خنجر شمر بودی و قلب من در جایگاه گلویت قرار داشت.

هوش مصنوعی: تشنگی من جانم را می‌سوزاند، در حالی که تو در کنار من با چشمانی پر از اشک و دهانی تشنه‌ای.

هوش مصنوعی: خاک این دنیا بر سر من می‌ریزد، در حالی که پیکر تو روی زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: گاهی از وطن دور می‌شوی و سرانجام به خاک می‌افتی، همان‌جایی که بستر خواب تو شده است.

هوش مصنوعی: یوسف به خاطر زیبایی و مقام والایش اجازه نداد که دشمنانش حتی یک تکه لباس بر تن تو بپوشند.

هوش مصنوعی: اشک‌های من چه تأثیری بر بدن تو دارد که در خون غوطه‌ور است؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه عشق، که فرمانده سپاه تو هستی.

هوش مصنوعی: دور و بر تو همیشه در حال تغییر است، چرا که سرباز شجاع تو در آنجا قرار دارد.

هوش مصنوعی: تو فقط خودت از درد و غم سوختی، بلکه جهانی به خاطر عشق و اندوه تو آتش گرفته است.

هوش مصنوعی: مادر زمانه از غم نداشتن شیر برای اصغر، اشک‌هایش جاری است.

هوش مصنوعی: در باغ من نهالی تازه وجود دارد، قاسم، که شاخ و برگ آن به زیبایی شاخ صنوبر توست.

هوش مصنوعی: ای برادر، سر خود را بلند کن و سؤال کن که چه بر سر تو و غصه‌هایت آمده است.

هوش مصنوعی: چرخ زمان و روزگار، گوشواره‌ای را از گوش دختر تو برداشت و برد.

هوش مصنوعی: از کوی تو با حالتی زار و نزار رفتم، دلی پر از غم و اندوه داشتم به خاطر جدایی‌ام از تو.

هوش مصنوعی: وقتی که روی تو را می‌بینم، دل من به شور و نوا درمی‌آید، مانند نی که نغمه‌ای می‌زند.

هوش مصنوعی: خواهر تو بدون همراه و یاور به میهمانی و جشن می‌رود.

هوش مصنوعی: تا هنگامی که این دردکشیده‌ی ناتوان، فریادهای ناشایست را از ظالم ببیند.

هوش مصنوعی: تا ببینی چوب خیزران با لب‌های دلپذیر و روح‌افزای تو چه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که مثل مرغی بی‌پر و بال، هزاران خواهرش ناله کنند، تو نیز باید به ابراز احساسات خود بپردازی.