هوش مصنوعی: اصغر عزیزم از آغوشم رفته و اکنون من فقط یادگاری از او را در دل دارم، مانند گل نرگس یا شاخه‌ای از ریحان.

هوش مصنوعی: من آن گلِ خندان را غنچه نمی‌دانم؛ زیرا دوستی که من دارم و آن یاری که من می‌شناسم، برایم بسیار با اهمیت‌تر است.

هوش مصنوعی: شیرینی گفتار و رفتار او برای من بسیار جذاب و دلنشین است، هرچند که او از من دور است و حسرت دیدارش را دارم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان به زیبایی و وفا از این چهره بدشگون امیدی داشت که بتوانم اکبر را در جامه دامادی ببینم؟

هوش مصنوعی: من خوشبختی و شادابی چهره‌ی محبوبم را می‌بینم، ولی بخت من آنقدر خوش نیست که مانند شاخ صنوبر که راست و بلند است، پا برجا بماند.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و بر روی سر او گل می‌پاشم.

هوش مصنوعی: ای موهای زیبا و خوشبوی تو، دل عاشق را به دام می‌اندازی و در چشم‌های سیاه و جذاب تو، دیوانگی و شور و شوق عشق را می‌توان دید.

هوش مصنوعی: بدون وجود لب‌های شیرین و زیبایت، کجا توان و تاب ماندن را دارم؟ ای چهره‌ای که دل را زیبا می‌کنی، تو همه زیبایی‌ها در یکجا هستی.

هوش مصنوعی: دلیلی ندارد که این غم به خاطر من باشد؛ چون خودم در وضعیتی آشفته قرار دارم.

هوش مصنوعی: ای شمع زیبای من، تو در میهمانی مشاهده من هستی. موی تو و عطر تو برای من مانند مشک و عود است.

هوش مصنوعی: از غم و درد تو، فریاد من بلند است و از آتش عشق تو، دودی به وجود من برخاسته است. دریاب که تنها یاد و نشانی از وجود من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی یاد تو را در ذهن می‌آورم، احساس می‌کنم که هیچ چیز از خودم ندارم.

هوش مصنوعی: ای زیبای لبانت به رنگ می و قد زیبایت همچون سرو، من در عشق زیبایی‌ات مانند وامق هستم و مجذوب تو شده‌ام.

هوش مصنوعی: تو رفتی و جان من از تنم خارج شد، ای زیباتر از لیلی. نگرانم که مثل مجنون دچار عشق شوم.

هوش مصنوعی: عشق تو مرا در میان کوه‌ها و بیابان‌ها به گرد می‌آورد و به سفر می‌برد.

هوش مصنوعی: ای امیدم، تو که باعث شدم بی‌ثمر و بی‌فایده به نظر بیایی، آسان است که از جانم بگذری، اما رنج و سختی به جوانی مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به سرعت آمدی و به همان سرعت هم رفتی، ای خوشبختی که دیری نمی‌پاید. دلم از غم تو پر است و پایم در گل مانده؛ یعنی نمی‌توانم از تو به سادگی عبور کنم.

هوش مصنوعی: با همه صبوری که دارم، نمی‌توانم از محبت تو دور شوم.

هوش مصنوعی: به سرعت از نظرم ناپدید شدی، ای ستاره خوشبختی‌ام. ناگهان به سرنوشتی نامناسب دچار شدی، ای نشانهٔ بزرگی و افتخار من.

هوش مصنوعی: آرامش یافته‌ای و از غم من راحت شده‌ای، اما من هنوز به‌طور پنهانی از درد و ناراحتی‌ام ناله می‌کنم و این نکته جالب است که در جهان چنین حالتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: عاشقان به خاطر ناله‌های نهانی‌ام آرامش ندارند.

هوش مصنوعی: عشق و غم تو، ای زیبای دلربا، آنچنان در دل سوخته‌ام شعله‌ور است که فریاد ناله‌های غم‌انگیز من هم به آتش می‌افتد و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که در دل دارم را می‌توانی از چهره‌ام بخوانی؛ فقط کافی است به آتش سوخته‌ام نگاه کنی و ببینی چه شدت و حرارتی دارد.

هوش مصنوعی: تو از آتش نیز داغتری و من بیشتر از تو سوخته‌ام.

هوش مصنوعی: ای دوست، نمی‌خواهم بگویم که از وضعیت من باخبری، اما تنها می‌دانم که جوانان من در حال مرگ هستند و صدای ناله‌ی کودکانم را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: اگر با من بد رفتاری کنن و باعث نابودی و آسیب من بشن، باز هم به خاطر وصال (دیدار) تو نمی‌پیچم و از جدایی (فراق) شکایت نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: هر فرمانی که تو صادر کنی، من پیرو آن هستم.

هوش مصنوعی: اگرچه دشمنان در تعداد زیاد هستند، اما اینها هیچ خطر و تهدیدی ندارند زیرا در راه گل‌ها فقط خار هستند.

هوش مصنوعی: با وجود تو، مانند تصاویری که بر روی دیوار نقش بسته‌اند، دوست دارم اگر دشمنی از پشت به من نزدیک شود، به تو تکیه کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از تو روی برگردانم، بدان که از تو متنفر نیستم.

هوش مصنوعی: من با درد و رنج تو مانند ایوب زندگی می‌کنم و هر بار در سختی‌های زندان عشق تو گرفتار می‌شوم. در عین حال، همیشه به زیبایی تو و دوری از آن مانند یعقوب فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من شیفته‌ی دیدار تو هستم و در پی خواسته‌ام. در دام عشق تو گرفتار شدم و در دست تو اسیر هستم.

هوش مصنوعی: من از شوق و ذوق تو گیج و سرگردانم و در توصیف تو عاجزم.

هوش مصنوعی: مردی فقیر و شیدا از همان ابتدا در این عشق گرفتار شده و در نهایت دلش به سود و نتیجه‌ای از این عشق راضی شده است.

هوش مصنوعی: تا مثل سمندر در آتش عشق غوطه‌ور شده‌ام، می‌گویند سعدی جان، در دل این عشق با تمام وجود بمان.

هوش مصنوعی: اگر جانم برود، شاید من زنده باشم.