هوش مصنوعی: در دنیا تا به حال نشنیده‌ام که این آسمان آبی، طلا و انگشتر سلیمان را از او برباید.

هوش مصنوعی: قدرت ظالم زمانه، دستی را از تن جدا کرد که از خاستگاه وجود، فریاد و ناله‌ای برانگیخت.

هوش مصنوعی: برای دیدار محبوب، جان خود را فدای او می‌کند. چه جان فرح‌بخشی! در واقع، در گنجینهٔ وجود، هر آنچه که هست، وجود دارد.

هوش مصنوعی: جوانی‌اش را قربانی کرد، زیرا که عقلش به او نشان داد که چشمه‌ای از خون به خاطر اندوهی عمیق در انتظار اوست.

هوش مصنوعی: مادر زمین به اندازه‌ای برای او گریه و ناله کرد که گوش آسمان از صدای او به کلی ناشنوا شد.

هوش مصنوعی: در کنار دریا، برای یک جرعه آب شیرین، فشار و درد جدایی عمیقی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به توصیف یک حالت ویژه از عروج و ترقی می‌پردازد. او به تصویر می‌کشد که چگونه فردی با نزدیک شدن به اوج و کمال، به نتایج شگرفی می‌رسد. در این مسیر، وقتی در حرارتی مانند تنور قرار می‌گیرد، به نوعی فرود و آرامش دست می‌یابد که این فرود به معنای بازگشت به خود و توازن در زندگی است.

هوش مصنوعی: به وسیله سر نی، نماینده حقیقت در مجالس واقعیت حضور پیدا کرد و چگونه سرگشته‌ها را با نور شمع مسیر واقعی نشان می‌داد.

هوش مصنوعی: سرها به نی است، اما از راز عشق محبوبش، آواز بلبل به گوش می‌رسد که این آواز در ساز داود هم نیست.

هوش مصنوعی: گاهی دیرتر از یک روحانی، نورانی‌تر از خورشید می‌شود. گاه ممکن است گمان کنی او مانند مسیح، نجات‌بخش است، اما در واقع او همان شخص یهودی است.

هوش مصنوعی: من با لب و دندان او به جز ظلم و ستم یزید هم‌نشینی دیگری را نمی‌شناسم! واي بر این گفت‌وگو و مکالمه!

هوش مصنوعی: آنچه آن لب زیبا دید، هیچ کم و کسری از سختی‌های زمانه نداشت. اما از کجا معلوم که این نغمه از چوب خیزران نشأت گرفته است؟