هوش مصنوعی: حسن مؤدب می‌گوید که زمانی در نشابور به خاطر صوفیان مبلغ زیادی قرض روی دوش او بود و او صبر می‌کرد تا شیخ چه دستوری بدهد. یک روز بعد از نماز صبح، شیخ به او گفت که دوات و یک تکه کاغذ بیاورد. حسن می‌گوید که با کلام "اللّه اکبر" دوات و کاغذ را به شیخ تقدیم کرد و شیخ شروع به نوشتن کرد.

هوش مصنوعی: هر جا که بروی، اگر دو گاو برای کشیدن بار وجود داشته باشد و ولنگاری تو را بر نتابد، برو و کار کن. اگر می‌خواهی بهره‌ای ببری و از آن کار سود ببری، خود را از بی‌کاری برهان.

هوش مصنوعی: مردی به من گفت که کاغذی را بگیر و از خانقاه بیرون برو، و هر کسی که در راهت قرار گرفت را بفرست. حسن گفت وقتی بیرون رفتم، جوانی به من نزدیک شد. سلام کردم و سلام شیخ را به او رساندم و کاغذ را به او دادم. جوان آن را بوسید و بر چشمانش نهاد. چون تاریک بود، نتوانست آن را بخواند. ما به گرمابه رسیدیم و جوان به حمام رفت و نوشته را خواند که خبر او بود. او گفت که من را به نزد شیخ ببر. من او را به نزد شیخ بردم، او سلام کرد و صد دینار طلا و مقداری عطریات و تکه‌ای عود به شیخ تقدیم کرد. شیخ فرمود که با دل آرام باش که در اینجا به مقصود خواهی رسید. جوان بیرون آمد و مرا خواست که با او بروم. من با او به کاروان‌سرا رفتم و او صد دینار دیگر به من داد و گفت که این مبلغ به عنوان هدیه به شیخ بده و اگر به مقصود برسم، باز صد دینار دیگر به تو می‌دهم. من از او پرسیدم ماجرای تو چیست؟ او گفت که یک همباز من در بلغار است و دیگری در حاشیه نهر واله، و آن‌ها سه سال است که از هم جدا شده‌ایم. دیشب پیامی از مرو دریافت کردم که همبازی من به مرو آمده است و من تصمیم گرفتم به مرو بروم. اما در نیمه شب پیام دیگری به من رسید که همبازی دیگری به بهری رسیده است. تمام شب در فکر بودم که به مرو بروم یا به بهری. صبح تصمیم گرفتم به نزد شیخ بروم و صد دینار طلا و مقداری عطر به او تقدیم کنم و از او بپرسم که به کدام‌جا بروم. صبح به راه افتادم و تو به من نزدیک شدی و کاغذ را به من دادی. حالا که شیخ فرمود اینجا مقصود حاصل می‌شود، منتظر نتیجه هستم. حسن گفت که در نماز اول جوان را دیدم و او گفت همبازی‌ام که به بهری آمده بود، اکنون به مرو رسیده است. در نماز بعدی به بازار رفتم و جوان را دیدم که می‌دوید و می‌گفت که همباز دیگر از مرو آمده است و من به دنبال تو می‌آمدم و همانطور که شیخ فرموده بود، مقصود اینجا حاصل شد. او صد دینار دیگر به من داد. به نزد شیخ رفتم و شیخ فرمود که آن سیصد دینار را به جوان برگردان و بعد از این هیچ داوری نکن، زیرا آنچه این مردم می‌خورند را نمی‌توان داوری کرد، چون این حق متعلق به خداوند است.