میرداماد » دیوان اشراق » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بتخانه نمک زان لب چون نوش گرفت</p></div>
<div class="m2"><p>بت کام از آن سرو قباپوش گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهم که تمام عمر در برگیرم</p></div>
<div class="m2"><p>آن بت که شبی ترا در آغوش گرفت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 14274 - میرداماد » دیوان اشراق » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

بتخانه نمک زان لب چون نوش گرفت
بت کام از آن سرو قباپوش گرفت
خواهم که تمام عمر در برگیرم
آن بت که شبی ترا در آغوش گرفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و جذابیت یک معشوق می‌گوید که به مانند بتخانه‌ای مقدس است. او اشاره می‌کند که معشوق، زیبایی را از سروهایی که بر تن دارد، گرفته است. شاعر آرزو دارد که تمام عمر خود را در آغوش این معشوق سپری کند، همان‌طور که او شبی او را در آغوش گرفته است.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: خداپرستی در دل سرشار از عشق و محبت و زیبایی است. هنگامی که از محبت و زیبایی او متاثر می‌شوم، روح و دل من سرشار از حس زندگی می‌شود و این احساسات دل‌چسب، مرا به سوی خالق و معشوق هدایت می‌کند.

بتخانه نمک زان لب چون نوش گرفت

بت کام از آن سرو قباپوش گرفت

هوش مصنوعی: می‌خواهم تمام عمر خود را صرف کنم تا آن معشوق را در آغوش بگیرم که شبی من را در آغوش خودش گرفت.

خواهم که تمام عمر در برگیرم

آن بت که شبی ترا در آغوش گرفت

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده