هوش مصنوعی: شما به این سینه غمگین حرارتی القا کردید که دیگر نیازی به آتش بزرگ نیست؛ حتی یک تکه چوب کوچک هم کافی است.

هوش مصنوعی: چقدر می‌توانم این درد و احساسات درونی‌ام را پنهان کنم؟ مانند راز آتشینی که می‌تواند از شدت شعله، آسمان را به خاکستر تبدیل کند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در مسیر عشق تو سردرگم و گیج مانده‌ام، در حالی که در محله‌ای که به علم و دانش تعلق دارد، به دنبال درک و فهم درست هستم.

هوش مصنوعی: هیچ کس به شکار طعمه‌ای که خسته شده است، در بیابان تیر نمی‌زند. تا کی باید این دل پر زخم را تحمل کرد؟

هوش مصنوعی: در عالم وجود، همه چیز به خاطر غم و اندوه تو بی‌ارزش و ناچیز به نظر می‌آید. هر کسی که به نعمت‌های خاصی دست یافته، خاک و زمین را بی‌اهمیت می‌داند.