هوش مصنوعی: شخصی که نمی‌تواند از مشکل یا حسی که در درونش دارد، رهایی یابد، چه شکلی می‌شود؟ آیا کسی که به چهره‌ات و زلف‌هایت نگاه می‌کند و دلش به تنهایی می‌سوزد، می‌تواند چیزی از عشق تو به دست بیاورد؟

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو به همه چیز پشت کرده و از پیوند دو عالم جدا شده است. حتی یک تار موی تو هم ارزش این پیوند را ندارد.

هوش مصنوعی: دل من تنها از جوی غم عشق تو سیراب می‌شود، نمی‌دانم در دو دنیا چه کنم که مانند حسن تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: همه به سادگی و بی‌پیرایگی شایعه‌ها و احساسات دلم می‌خندند، جالب اینجاست که شیرینی لب‌هایت هیچ خوشی و شوقی را در دل به همراه نداشت.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به خاطر نادانی دل، چنان دامن می‌کشیدند که حتی در بهار همدان هم نتوانستند دامن کوه الوند را داشته باشند.

هوش مصنوعی: دل من به برکت عشق تو مانند سلیمان قوی و توانمند شده است، هرچند که فقط به اندازه‌ی یک مورچه در خیابان تو ارزش دارم.

هوش مصنوعی: گفته بودی به خدا به خاطر دل شکسته‌ات بسیار ناراحت می‌شوم، اما حالا می‌بینم که غم و اندوه من اینقدر ارزش نداشت که به آن سوگند بخوری.

هوش مصنوعی: این متن اشاره به شخصیت‌هایی دارد که دارای دانش، فضیلت، شرافت و مقام بلند هستند، اما با وجود این ویژگی‌ها، هیچ‌گاه نتوانسته‌اند به آرامش خاطر و شادی واقعی دست یابند. در واقع، بی‌افتخار بودن قلبی که از این نعمت‌ها بهره‌مند است، نشان‌دهنده این است که صرف داشتن دانش و مقام کافی نیست و برای رسیدن به خوشبختی و رضایت واقعی، نیاز به چیزهای دیگری نیز داریم.