هوش مصنوعی: کسی که در آتش ناامیدی می‌سوزد، دل بی‌خبر و خام من است و کسی که هیچ غمی ندارد، دل آرام و آسوده من به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: تو که خودت سرچشمه عشق و محبت هستی، چه می‌دانی از این آتش و دلدادگی که من در آن غرق شدم؟

هوش مصنوعی: گرمای آتش دوزخ باعث می‌شود که شرم و خجالت از من دور شود، این در حالی است که تنها شعله‌ی این جرعه در جام من می‌تواند من را به تفکر وادار کند.

هوش مصنوعی: چهره‌ی درخشان تو به گونه‌ای است که همچون شعله‌هایی در دل هر مویی که بر بدنم است، می‌درخشد و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌گویی چرا دل من غمگین و مانند کعبه شده است، چه کنم، که دور و بر من پر از بلای التهاب و درد است.

هوش مصنوعی: طعم شیرین لب‌های تو با فریب و زیبایی‌اش باعث می‌شود که تلخی زهر بی‌احترامی تو که در وجود من است، حس نشود.

هوش مصنوعی: من آگاه نیستم که چه چیزی برای دلخوشی‌ام در کار است، اما می‌دانم که درونم پر از آتش عشق و غم‌هایی است که مانند نوشیدنی و بلای جانم است.

هوش مصنوعی: دوستی به دشمنی تبدیل شد که این موضوع عجیب نیست؛ این بدی سرنوشت من است که از دوستی‌های عجیب ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: غم من مانند عنکبوتی است که در خیال زیبایی او تنیده شده است. آیا می‌دانی که این حس چه قدر عجیب و نادر است که در چنگ من گرفتار شده؟