هوش مصنوعی: زلف خود را باز کن، زیرا دل آشفته من به تو وابسته است. آهویم که نیمه‌جان است، در دام تو گرفتار است.

هوش مصنوعی: در مکانی ایستاده‌ای که به قد بلند و زیبایی چون سرو می‌ماند و شاید فقط دلیلی باشد که تو به آنجا آمده‌ای، یعنی دستت به دامن آن خوش قامت و بلند است.

هوش مصنوعی: هر انسانی که بدون دلیل جانش گرفته شود، وقتی که به او نگاه می‌کنی، گناه آن نگاه بر عهده توست.

هوش مصنوعی: از آنجا که تو با لبخند خود مرا آزار می‌دهی، نمی‌خواهم به خاطر لطف و محبت تو رنجور شوم، زیرا نگاه تو از این لبخند زهرناک‌تر است.

هوش مصنوعی: خودت را فراموش نکن، زیرا نشانه‌ای از بدبختی و ناامیدی در راه تو وجود دارد که مانند خاک و خون بر افراز سمند تو قرار گرفته است.