هوش مصنوعی: سپاس خداوند را که بدلیلی از گرانبهای وجودم، جواهری باارزش در دست دارم که به اندازه‌ی دو جهان، ارزنده است.

هوش مصنوعی: عقل حادی عشر، استاد زمان صدرالدین صدر دیوان نجف است و او همچنین جانشین شاه نجف به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: در نسل فاطمه، وجود تو نشانه‌ای از شرف و ارج و مقام است، همان‌طور که در اعضای پیامبر نشانه‌ای از نبوّت و برتری وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که ذات نیک و پاک تو باعث می‌شود تا دیگران از رفتار و خلق و خوی تو پیروی کنند، در غیر این صورت چگونه می‌توان انتظار داشت که یک دُرّ ناب از یک ریگ بی‌ارزش سر بلند کند؟

هوش مصنوعی: اگر زهره (سیاره زهره) بدون تو به خورشید نگاه کند، مانند ماهی که در آب می‌درخشد، به زیبایی خود می‌بالد و به خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: دریای موج‌افشان، قدرتی بزرگ دارد، اما حتی با این همه تلاش ابرها، نمی‌توانند کف این دریا را به بالا بیاورند.

هوش مصنوعی: از ارزشمندی و گرانبهایی تو مانند دُری در عمق وجود انسان است، که بر روی آب، ستاره‌ها از ناچیز بودن خود مانند کف دریا احساس سبکی می‌کنند.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و قدرت تأثیر شخصیت و کلام انسان اشاره دارد. انسانی که به لطف و کرم خود می‌تواند به بهشتی زیبا دست یابد و با خرد و اندیشه‌اش خیری بزرگ در دنیا به وجود آورد. در واقع، ترکیب صفات مثبت مانند خوش‌قلبی و دانایی، می‌تواند زمینه‌ساز سعادت و موفقیت باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا به قدرت و مقام شما اشاره شده است که بر سرت قرار دارد و با ذکر آیات قرآن و نام‌های مقدس، نشان‌دهنده‌ی افتخار و عظمت شماست. این به نوعی بیانگر این است که شما از حفاظت و برکت کلام خدا برخوردارید و این آیات به شما عزت و احترام می‌بخشند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به تصویر کشیده شده که چطور پیر و کهنسال دنیا به خاطر نسلی که به وجود آورده و به آن امید بسته، مضطرب و نگران است. انگار که پدر کهنسالی به خاطر فرزند نیکش دچار لرز و نگرانی شده است.

هوش مصنوعی: انسان در لطافت و نرمی خود مانند فرشته است و از اجزای بدنش، چشم بینا او از همه لطیف‌تر و زیباتر است.

هوش مصنوعی: هر کس که خاک پای تو شود، مانند سرمهٔ چشم، چشمانش نور و زندگی پیدا می‌کند. نظر تو چنان فیضی دارد که جان را به روشنی و آگاهی می‌رساند، مانند کشف حقیقتی بزرگ.

هوش مصنوعی: اگر نسیم نفس تو رفیقی برای کسی بسازد، هیچ‌کس نمی‌تواند مانند مسیحا زندگی را هدر دهد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به دست او بیفتد، او آن را بیهوده خرج می‌کند، مانند چوپانی که نمی‌داند چگونه باید از آن استفاده کند.

هوش مصنوعی: اگر با نگاهی خشمگین به کوه بنگری، همچون خون از دل، آتش و شعله‌ای از لعل (جواهر) بیرون می‌جوشد.

هوش مصنوعی: گل که از پرده کنار نرفت و راز تو را نفهمید، چهره‌اش به خاطر خون آلودگی، به ناخن‌هایم عوض شد.

هوش مصنوعی: صبح زود، نور خورشید که از افق می‌تابد، نشان از وجود دارد و نمی‌توان آن را نادیده گرفت، همچنان که نمی‌توان کاخ تو را بر روی ابرها فراموش کرد.

هوش مصنوعی: دست رس به ارزش و مقام تو، آرزوی تو را دارد. به همین دلیل، شتابان بر سر کوی تو گام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: بدگویی و حسد دیگران نمی‌تواند باعث کاهش ارزش و کمال تو شود، ای منبع افتخار و شرافت.

هوش مصنوعی: در آسمان، ماه روشنی را دیده است که سگ دیوانه حتی نور مهتاب را هم نمی‌بیند و فقط پارس می‌کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که اگر از روی خشم به تو نگاه کنند، تاب و توان از چهره‌ات مانند تابش خورشید می‌افتد.

هوش مصنوعی: علم و دانش در مقایسه با آگاهی و شناخت تو، اصلاً چیزی نمی‌فهمند و نمی‌توانند خود را بشناسند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در کارها تفاوتی بین خوب و bad وجود دارد، گفتارها نیز تحت تأثیر قوی‌تر و ضعیف‌تر قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: شخصی که هیچ کدام از ویژگی‌های لازم را ندارد، به عنوان یک فرد ناتوان و ناکام شناخته می‌شود. مانند حرف "ع" که در کلماتی که با آن شروع می‌شوند، بی‌محتوا و بی‌فایده به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر زمانی که درباره تو صحبت می‌کنم، بدون اینکه بخواهم، مانند یک طوطی سخنگو فقط به تکرار واژه‌ها می‌پردازم و چیزی بیشتر از این نمی‌گویم.