هوش مصنوعی: خوب است کسی که جانش را در محضر محبوب فدای او کند و با دل و جان به آستانش سر تسلیم فرود آورد.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که مرگ در کمین است، می‌توان با زیبایی‌ها و جاذبه‌های معشوق، سرنوشت خود را به خطر بیندازیم و در دام عشق او بیفتیم.

هوش مصنوعی: باید بر دل داغداری اشک ریخت که از مرگ می‌گریزد و به دست کسی که بی‌رحم است، تسلیم می‌شود.

هوش مصنوعی: از دل شادمانی او به اندازه‌ای درد و غم وجود دارد که اگر به زبانش بیان کند، همچون اشک‌های خونین از دلش سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق تو چنان در وجودم آتشین و گرم است که حتی اگر جانم را هم بگیرند، باز هم نجاتی نخواهم یافت.

هوش مصنوعی: جان من با بوسه‌های تو آرام نمی‌گیرد، اما اگر به پای شاه بوسه بزنم، روح و جانم به آرامش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در دل احساسات و نگرانی‌های زیادی وجود دارد، اما به خاطر محبت و ترس از تو، دل نمی‌تواند گریه و شکایت کند.

هوش مصنوعی: ای خدا، کسی می‌تواند این‌قدر ناز و کرشمه کند که من به عنوان یک انسان ناتوان، صبر و تحملی به من بدهی؟

هوش مصنوعی: من به خاطر درد تو آنقدر آزار دیده‌ام که هر رشته مویم گویی نشانه‌ای از اشک‌های خونینم را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم در مقابل تو از خوشحالی صحبت کنم؟ بیشتر از این آزار دل، تنها همین شکایت را می‌توانم به زبان بیاورم.

هوش مصنوعی: تمام شب را بی‌تاب و عاطفه در کوی او گذراندم و دل‌دردم را به گوشه‌ای نرساندم؛ حتی صدای ناله و زجر آن سگ گنبدش هم مرا رها نکرد.

هوش مصنوعی: شخصی که از دزدی و خائن بودن دیگران آگاه نیست، در روز و شب، به خاطر نگرانی‌ها و دلهره‌هایش، دردسر و مشکلاتی برای خود ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نام ستیزه‌گری را بر زبان نیاورد، زهر ستیزه در جام امتحان خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خیال او در ذهنم بیداد می‌کند و خانه‌ام را خالی می‌سازد، شب را با خواب راحت نمی‌گذرانم و چشمانم به آب روان دوخته می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمان تو مرا از بند زلف رها می‌کند و سپس به من چیزی از این جهان نابود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هرگز کسی ندیده است که یک شکارچی، شکار خود را از دام آزاد کند و به آن اجازه دهد تا در دنیا به سفر بپردازد.

هوش مصنوعی: از هر طرفی که بنگری، چشم و دل به تو عشق ورزیدند، ولی عقل بی‌فایده تلاش می‌کند که مایه زحمت شود.

هوش مصنوعی: دیکران به مانند رکاب از خوشی و شادی به هم نمی‌رسند، پس با لبخند دست بکش و پای شه کامیاب را ببوس.

هوش مصنوعی: سلطان حسین، پادشاهی سرشار از موفقیت است که به واسطهٔ قدرت و توانایی‌اش، آرامش و امنیت را به جهان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: شاید به خاطر میدان جنگ او، آفتاب از گرمی خود، گوی و مه را به او هدیه دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسانی که در این زمان هستند، خوشحالی و شادی او را احساس کنند، حتی اگر از دلخوشی او گریه کنند، اثر آن همچون زعفران خواهد بود و برایشان خوب و ارزشمند خواهد بود.

هوش مصنوعی: آن پادشاهی که همواره عیوب را می‌پوشاند، عشق را از اشک‌هایش می‌شناسد و رازهای پنهان را فاش می‌کند.

هوش مصنوعی: سخن از این است که فردی با تجربه و پخته نمی‌تواند به تنهایی در مسیر درست گام بردارد، مگر اینکه فردی جوان و شایسته به او کمک کند و از او حمایت کند.

هوش مصنوعی: خداوندی که در دل‌های کوچک و پر از غم، توانایی تصور جهان و مکان‌ها را فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: من در شگفتم که چگونه عظمت و بزرگی او می‌تواند در فضای محدود آسمان جا بگیرد.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، صدای طبل نبرد فریاد خطر و مصیبت را در سراسر زمین و آسمان پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: در دستان فتنه‌گران، نیزه‌ای قرار دارد که خون می‌ریزد و همچون زبانی آتشین از یک اژدها، یادآور واقعیات هولناک است.

هوش مصنوعی: در زمین، آتش از برخورد تیغ برق می‌افتد به‌گونه‌ای که بخار آن به قدری زیاد است که یاد و خاطره‌اش را برای همیشه در ذهن می‌سازد.

هوش مصنوعی: به سبب شدت تیراندازی، تیرها از هر طرف به سوی هدف روانه می‌شوند و بدن را به سختی می‌نوازند و به آن آسیب می‌زنند.

هوش مصنوعی: گاهی دست او میوه‌دار می‌شود و درختان را پرثمر می‌کند، و گاهی دیگر، کار او به قدری قوی است که پرنده‌ را به استخوان تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: بسیاری از کاسه‌های سرکه سبک، مثل ماه نو که یک طرفش شکسته است، به زیر ضربه سنگین می‌شکنند.

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی قله‌ای بلند و استوار است که شب‌ها در آغوش آسمان قرار می‌گیرد و از آنجا به کهکشان نور می‌تاباند. به نوعی، به عظمت و زیبایی این قله و ارتباطش با آسمان‌ها اشاره دارد.

هوش مصنوعی: طوفانی که می‌تواند به سرعت به خود بپیچد، اگر سوارکار به نسیم اجازه‌ی راندن بدهد.

هوش مصنوعی: فرمانبری که از اطاعت سرپیچی می‌کند، باید مراقب باشد که افکارش او را به جای درست هدایت نکند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به یاد کسی دیگر بیفتد، تمام خاطرات و لحظات خوب زندگی‌اش در ذهنش تداعی می‌شود و زندگی‌اش با این یادآوری پر از احساسات می‌شود، حتی اگر آن شخص دیگر با او نباشد.

هوش مصنوعی: ای کسی که در مرتع عدالت تو، مانند سگی، هر لحظه گرگ به پای شبان احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: شاید این امیدواری به عدالت تو بتواند پرنده‌ای را مانند مرغی که در دلش جا دارد، دوباره به آشیان خود برگرداند.

هوش مصنوعی: در مقایسه با خورشید، علاقه و محبت تو به مردم مانند سایه‌ای است که در روز گرم به آنها سود می‌رساند و از اذیت تابش آفتاب محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر تیغی را به دست تو بدهند و از دریای وجودت آب بکشند، همانند آب خضر که سرزندگی و جاودانگی به انسان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دل و چشمانش خیال زیبایی‌های تو باشد، حتی اگر از طرز لطف تو بهره‌ای ببرد، در نهایت احساس ضرر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: با دیدن اشک و احساس درد در دل، شخصی جواهر بی‌نظیری را پیدا می‌کند که همانند لعل، ارزش و زیبایی بسیاری دارد و می‌تواند به منظورهای بزرگ و ارزنده‌ای از آن بهره‌برداری شود.

هوش مصنوعی: اگر به مردم از نیّت و ارادت خود سهمی بدهی، دشمن جانت هم اگر بخواهد، به راحتی آن را به تو خواهد داد.

هوش مصنوعی: خورشید به خاطر محبت تو، چهره‌اش را زیباتر می‌کند و گل‌ها تحت تأثیر احساسات تو، رنگ و روی خزان را به خود می‌گیرند.

هوش مصنوعی: دشمن تو که به خاطر تدبیر و سیاست، خون انسان‌ها را تا نوک تیغ ریخته است، چه زمانی و با چه دلیلی دست تقدیر به او فرصت خواهد داد؟

هوش مصنوعی: آیا نمی‌توان از تیغ تو که در آب منعکس شده، احساس امنیت کرد؟ زیرا آب به وسیله موج، به مانند زره و حفاظ محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پادشا! من هستم که قلم زیبایی‌هایم به خاطر اصول نظم، زینت‌بخش این خاندان است.

هوش مصنوعی: در دنیای خیال، من قلبم را به معلمی برای عقل کوچک و نوجویم می‌سپارم تا به او آموزش دهم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که روزهایم همچون آفتابی درخشان پر از زندگی و نشاط است و به دنیا سر می‌زند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات راهنمایی از خراسان به سمت عراق می‌آید و گاهی نیز از عراق به سمت خراسان نشان داده می‌شود.

هوش مصنوعی: اکنون که از عراق و خراسان ناراحت و دلگیرم، شواهد و نشانه‌ها به من می‌گوید که آینده‌ام به سمت هندوستان خواهد رفت.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که پرنده‌ای خوش‌صدا که زشتی‌های من را ببیند، به پرنده‌ای شیرین‌زبان بگوید که چه قدر از من شرمنده است.

هوش مصنوعی: دارم آرزو می‌کنم که قلم لطیف من، نوعی شیرینی به هندوانه‌ها بدهد.

هوش مصنوعی: لطفاً از من دریغ نکن که به زودی آماده خدمتگزاری هستم، اگر فرصتی به من بدهی.

هوش مصنوعی: زمانی فرارسیده که از دعای تو، طوطی خامه‌اش را با شکر بارور کند و به تازگی پدیدار شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خسرو، پادشاه سرزمین‌ها، به زندگانی خود ادامه می‌دهد و با برقراری عدالت، زندگی را در سراسر جهان رونق می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اگر تو در این دنیا باشی، خالق جهان به تو بزرگی و سلطنتی همچون هزاران خسرو صاحبقران خواهد بخشید.