هوش مصنوعی: از کجا می‌خواهی بیایی ای پیک صبح، که با خود پیام خوش آمدگویی برای همه جهانیان بیاوری؟

هوش مصنوعی: نور و جان‌بخشی تو در عرصه‌ی زندگی و روح‌افزایی مانند تاثیری است که مسیح دارد. هر قدم و هر نفسی که برمی‌داری، پر از برکت و زندگی است.

هوش مصنوعی: تو در زیبایی خود مانند پرهای طاووس بهشت می‌درخشی و در پرده‌دری، شبیه به نافهٔ آهوی حرم، جاذبه و دلربایی داری.

هوش مصنوعی: گاه به سرعت و شتاب مانند جوانه‌ی خضر به سوی آب زنده‌کننده می‌رود و گاه آرام و با ناز و نرمی مانند سرو در باغ ارم قدم برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: گاهی گل‌ها در پای تو جانشان را به باد می‌دهند و گاه، شکوفه‌ها بر سرت می‌ریزند، همانند کیسه‌ای پر از درم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو از محضر سلیمان به جایی می‌رسی که نامش آسمان است و در آن مه خورشید علم درخشان است.

هوش مصنوعی: در دریای وجود، گوهر بی‌قیمتی وجود دارد که ابراهیم با اراده و تلاش خود آن را به وجود آورده، و در حقیقت، این وجود به عینی از عدم تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: انسان به طور طبیعی به دانش و آگاهی دست نمی‌یابد و تنها از طریق افاضه و رحمت الهی به علم و معرفت می‌رسد. خداوند که از همه آگاه‌تر است، فرشتگان را نیز بر اساس دانش خود خلق کرده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی با اراده و همت بلند مانند گل تازه‌ای در دستانش باشد، جای تعجب نیست که اگر از کوچکی و حقارت خود بگذرد و مانند شبنم به زیبایی و ارزش برسد.

هوش مصنوعی: این شخص به قدری ثروت را حفظ می‌کند و به گنج‌اندوزی می‌پردازد که حتی شرم و خجالت را نیز به کرم می‌دهد. به عبارتی، رفتار او در انباشت ثروت به جایی رسیده که دیگر هیچ موجودی احساس شرم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: با صدای بلند و تأثیرگذار او، دروازه‌های جاودانگی به سادگی مانند کلیدی که قفل را باز کند، گشوده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهند با تندی و خشونت با او رفتار کنند، عواقب آن همچون نیش زهرآگین یک مار است که به دست آدمی می‌زند و او را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر بار که آن زیبایی دستش را بر پروانه بگذارد و آن را ناراحت کند، مانند این است که خورشید، نگینی را در طلا گرم می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر ذهن انسان به زیبایی‌های حرم او بیندیشد، نمی‌تواند به حضور او نزدیک شده و به دیدنش برسد، چرا که در اینجا بی‌احترامی به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: زخم بر تن ماه نو، به نظر می‌رسد که از خنجری است که به آرامی باز می‌زند و همچنان هر روز بیشتر خود را نشان می‌دهد، تا جایی که به مرهم نیاز پیدا کند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف شخصیت و فضائل فردی می‌پردازد که دارای ویژگی‌های برجسته‌ای است. او به عنوان رزمنده‌ای شجاع با قدرت و دلیری سلیمان، جذابیت و زیبایی چهره‌ای مشابه یوسف، خلق و خوی نیکو مشابه حسن، و نیکی و رحمت عیسی شناخته می‌شود. این فرد به نوعی تجسمی از صفات عالی انسانی و فضایل اخلاقی است.

هوش مصنوعی: جای آن است که با خاصیت خود به شوق و شادی، مانند شکوفه‌ها از دست بخشش تو بهره‌مند شوم و شکوفا شوم.

هوش مصنوعی: اگر شبنم محبت تو بر آتش بریزد، مانند گلبرگ تازه‌ای خواهد بود که در برابر شعله‌ی آتش، قطره‌قطره فرو می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر در دل آتش بیفتد، مانند موی تابیده‌ای می‌پیچد و رنج می‌کشد، و اگر پا به عرصهٔ وجود تو بگذارد، به هر حال سرنوشتش به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: با وقار و grandeur تو، جای تعجب نیست که از دل سرنوشت، همچون رنگی که بر روی زلف می‌نشیند، الفت و شور و شوقی تازه به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر فکر و نظر تو حامل و بارور باشد، مانند آن است که تصویری از یک کودک را در آینه به نمایش بگذارد که از شکم ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که قضاوت و انصاف تو مانند آینه‌ای شفاف و بدون نقص است و در آن نمی‌توان تصویری از نیکوکاران و زیبایان را به هم ریخت یا به هم زد. در واقع، به صداقت و وضوح در قضاوت اشاره دارد که نمی‌گذارد خوبی‌ها با همدیگر خلط شوند.

هوش مصنوعی: اگر دست مهربانی تو چوب خوشبویی را بر آتش بگذارد، دودی مانند سبزه‌ای شاداب از مجمره بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: در این بیت به تصویر یک اژدها اشاره می‌شود که به خاطر وجود تو به دام افتاده است. مانند آنکه آهوی وحشی برای فرار از خطر نمی‌تواند در برابر چهره تو نمایان شود. این تصویر نشان‌دهنده قدرت و جاذبه‌ای است که فرد به دیگران دارد و باعث می‌شود که آنان نتوانند از او دور شوند.

هوش مصنوعی: در برابر نور خورشید وجود تو، مانند یک آینه، پری (یا روح) رازهایش را نمی‌تواند از آدم (انسان) پنهان کند.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، جایی است که رحمت و بخشش تو باعث می‌شود که خوبی‌ها و بدی‌ها در کنار هم قرار بگیرند و مورد سنجش قرار گیرند.

هوش مصنوعی: موجی که بر چشمهٔ خنجر می‌زند، نشان از جوهر و ذات واقعی آن ندارد؛ بلکه ابرویی که به خاطر ستم تو چین خورده، نشان‌دهندهٔ انصاف و عدالت است.

هوش مصنوعی: به جز اینکه در دل سختی و درد را تحمل کرده‌ام، آیا مادرت به خاطر بخشش و سخاوت تو را به دنیا آورده است؟

هوش مصنوعی: فقط به یاد تو در دل، تصویر شخص دیگری نمی‌تواند به خوبی در آیینه قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: ای پری زیبا، چهره‌ات چون ماه است و شکوه و زیبایی‌ات مانند خورشید بر تخت سلطنت می‌درخشد. مانند ستاره‌ای در آسمان، تو در جهان می‌درخشی و جاذبه‌ات شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که قلبم از گنج عشق تو بی‌بهره است، اشک‌هایم در سایهٔ جدایی از تو محفوظ مانده است.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات ابر کرم بیشتر از حد انتظارش، آب به آب می‌ریزد و گاهی هم غم و اندوه در دل من جمع می‌شود و بر غم‌های پیشین اضافه می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من نه مانند فانوس است که در سینه‌ام آرام باشد، و نه مانند پرگاری که از خانه بیرون رفته‌ام و بی‌هدف سفر می‌کنم.

هوش مصنوعی: از زندگی‌ام دل برداشته‌ام و مانند کسی هستم که با درد و غم زندگی می‌کند، چرا که در چشمانم غم و اندوه دیده می‌شود و لباس عزاداری به تن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شنیدم که در این مسیر به هدف رسیده‌ای، تصمیم گرفتم از نیمه‌راه به سمت شهر عدم برگردم.

هوش مصنوعی: نوشته شده است که این شعر به این معناست که قبل از این، من از چنین احساسی بهره‌مند نبودم، اما حالا می‌توانم از این نظم و زیبایی که در اثر وجود دارد، الهام بگیرم. به عبارتی، الآن احساسات و خلاقیتم به دست آمده است که پیش‌تر وجود نداشت.

هوش مصنوعی: اگر در تربیت و آموزش خود به خوبی عمل نکنی و نتوانی به طور سریع به مشکلات خود رسیدگی کنی، ممکن است که به زودی از این منبع خلاقیت و الهام به دور بمانی و نتوانی از آن به درستی بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: اگر محبت و generosity تو به اندازه‌ای باشد که دل من از غم و درد رها شود، بی‌شک خوشحال می‌شوم و از اینکه در قید غم نیستم، احساس آزادی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به بیان نوشته و قلم شاعران بزرگ، قسم می‌خورم به کلیدی که به گنجینهٔ اشعار دسترسی می‌دهد.

هوش مصنوعی: به جایی می‌رسم که تحرک و پیوستگی جالبی دارد، اما در عین حال، قافیه‌سنج‌ها آن را مختل کرده و نظم آن را به هم می‌ریزند.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که در باغ ستایش، از دعاهایی که مثل برگ‌ها هستند، زبان را مانند نخل شاد و سرزنده کنیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شرایط فراهم نشود و نفس، به آرامی و بدون مانع حرکت کند، نمی‌توان به ظهور حقیقت و صداقت در دنیا امید داشت.

هوش مصنوعی: اگر بدون رضایت تو روزگار در حال عبور باشد، ای کاش صبح نفسش در گلویش به حبس بیفتد.