هوش مصنوعی: تو فردی زاهد و پرهیزگار هستی و موهای زیبایت مانند آفتابی است که پروانه‌ها به دورش می‌چرخند. به‌راستی هر دو شما، یعنی زلف‌هایت و خودت، در مرتبه‌ای هستید که همواره برای سجده و پرستش آماده‌اید، هرچند در زمان و مکان مشخصی نباشید.

هوش مصنوعی: چرا چشمان تو رنگین و زیباست اگر زاهدان به زیبایی و تجمل اهمیت ندهند، ای دوست؟

هوش مصنوعی: زاهدان می‌توانند کسانی را که از مسیر درست گم شده‌اند، به راه راست هدایت کنند، اما تو خودت باید توجه داشته باشی که با مردم خوب و در راه درست همراه شوی و خودت را به بی‌راهی نیندازی.

هوش مصنوعی: تو زاهدی و در ظاهر عبادت می‌کنی، اما چرا چشمانت چنان غمگین است؟ تو عابدی و در پی پرهیزکاری، اما چرا موهایت هم‌چون دو رشته‌ی بیقرار در هم پیچیده است؟

هوش مصنوعی: دنیا به زیبایی‌های تو، ای محبوب، رشادت می‌کند، و بر هر کسی که توانسته باشد آن دو زلف سیاه را به چنگ آورد، تیر غم را می‌زند.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم بگویم که گیسوان زیبایت، حلقه‌هایی هستند که به خاطر آن‌ها گواهی می‌دهم هیچ معبودی جز خدا وجود ندارد؟