هوش مصنوعی: او از خواست کاغذی آورد و آن معشوقه با قلمی مانند چهره‌ی خود، تصویرش را بر روی کاغذ ترسیم کرد.

هوش مصنوعی: آنچنان تو تصویر کردی که گویی کاغذ مانند آینه است، در آن چهره زیبای معشوقی نمایان شد.

هوش مصنوعی: وقتی قلم زیبایی او را دید، به او دل باخت و از چشمان خود مانند باران اشک ریخت.

هوش مصنوعی: گاهی لب‌هایش را به نرمی و محبت می‌بوسید و گاهی هم با عشق و ملاطفت در زلف‌هایش می‌پیچید.

هوش مصنوعی: وقتی من خود را ناتوان، بی‌حال، زرد و لاغر می‌بینم، تمام دارایی‌ام را صرف او کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که آن دلبر با چهره‌اش پرده‌ها را کنار زد، زیبایی‌اش که همچون شنگرف بود، هر آنچه تا آن moment نامشخص و مبهم بود را روشن و واضح کرد.

هوش مصنوعی: قلم به خاطر درد جدایی او گریه کرد، و در آن لحظه که از هم جدا شدند، نوشتن شروع شد.