مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از حصن بلند دوزخ سرد مراست</p></div>
<div class="m2"><p>با خون دو دیده چهره زرد مراست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد یار عزیز ناجوانمرد مراست</p></div>
<div class="m2"><p>کس را چه غمست کاین همه درد مراست</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۷۶

شمارهٔ ۶۴

از حصن بلند دوزخ سرد مراست
با خون دو دیده چهره زرد مراست
صد یار عزیز ناجوانمرد مراست
کس را چه غمست کاین همه درد مراست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق درد و اندوه شاعر است. او از وضعیت سخت و رنج‌آور خود صحبت می‌کند و به تصویر دوزخ سردی اشاره می‌کند که احساس ناامیدی و غم را به او القا می‌کند. او همچنین از دوستانش یاد می‌کند که به نظر می‌رسد در مصیبت او مشارکت ندارند و به این ترتیب، احساس تنهایی و بی‌کسی بیشتری می‌کند. از جمله‌های شعر مشخص است که شاعر در جهانی پر از درد و غم به سر می‌برد و دیگران از درد او بی‌خبرند.

شمارهٔ ۶۲

شمارهٔ ۶۳

هوش مصنوعی: از دژی بلند به درون دوزخ خنکایی به من می‌رساند و چهره‌ام به خاطر گریه‌های فراوان به زردی رفته است.

از حصن بلند دوزخ سرد مراست

با خون دو دیده چهره زرد مراست

هوش مصنوعی: صد دوست عزیز دارم که هیچ‌کدام با من جوانمردی نکرده‌اند. هیچ‌کس هم به این درد و زخم‌های من توجهی ندارد.

صد یار عزیز ناجوانمرد مراست

کس را چه غمست کاین همه درد مراست

شمارهٔ ۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده