مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون دانش بود مهربان دایه من</p></div>
<div class="m2"><p>از فخر و شرف زد همه پیرایه من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از مایه من بلند شد پایه من</p></div>
<div class="m2"><p>من دریا ام کم نشود مایه من</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۸۴

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۴۱

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۶۰۰

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۸۱

شمارهٔ ۳۰۴

چون دانش بود مهربان دایه من
از فخر و شرف زد همه پیرایه من
از مایه من بلند شد پایه من
من دریا ام کم نشود مایه من

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این است که دانایی و علم به عنوان دایه‌ی مهرانگیز فرد عمل می‌کند و افتخار و شرف او را نمایان می‌سازد. با اشاره به اینکه دانش و علم منشأ عظمت و اعتبار او است، شاعر خود را به دریا تشبیه می‌کند که هرگز از ارزش و اندوخته‌اش کاسته نمی‌شود.

شمارهٔ ۳۰۲

شمارهٔ ۳۰۳

هوش مصنوعی: وقتی که دانش داشت، به مانند یک پرستار مهربان برای من بود و از افتخار و مقام، تمام آرایش و زینت من را زدود.

چون دانش بود مهربان دایه من

از فخر و شرف زد همه پیرایه من

هوش مصنوعی: من از عمیق‌ترین وجود خود پایه‌ام را ساخته‌ام؛ من همچون دریا هستم و هیچ‌گاه از جزییات و منابع وجودم کاسته نخواهد شد.

از مایه من بلند شد پایه من

من دریا ام کم نشود مایه من

شمارهٔ ۳۰۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده