مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صالح تر و خشک شد ز تو دیده و لب</p></div>
<div class="m2"><p>چه بد روزم چه شور بختم یارب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با درد هزار بار کوشم همه شب</p></div>
<div class="m2"><p>تو مردی و من بزیستم اینت عجب</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۵۳

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۳۸۲

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۷۳

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۵۰

شمارهٔ ۳۱

صالح تر و خشک شد ز تو دیده و لب
چه بد روزم چه شور بختم یارب
با درد هزار بار کوشم همه شب
تو مردی و من بزیستم اینت عجب

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از احساسات عمیق و درد ناشی از جدایی یا فقدان می‌نویسد. او می‌گوید که چشمانش از گریه خشک شده و لب‌هایش به جای لبخند، مظاهر غم را نشان می‌دهند. روزهایش را شاد نیست و بختش بدجور به او رو کرده است. شاعر به سختی و تعدد تلاش‌هایش برای مقابله با این درد اشاره می‌کند و در نهایت از یک واقعیت عجیبی یاد می‌کند که در حالی که او زنده است، کسی که برایش مهم بوده مرده است.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: چشمانم به خاطر تو خشک و بی‌حالت شده و لبانم نیز همین‌طور. از این حال و روز خود بسیار غمگین و بیچاره‌ام، ای خدا کمکم کن.

صالح تر و خشک شد ز تو دیده و لب

چه بد روزم چه شور بختم یارب

هوش مصنوعی: من هر شب با درد و رنج بسیار تلاش می‌کنم، و در حالی که تو از دنیا رفته‌ای، من هنوز زنده‌ام. این واقعا عجیب است.

با درد هزار بار کوشم همه شب

تو مردی و من بزیستم اینت عجب

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده