هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از تاریکی و فضای سنگین زندگی‌اش سخن می‌گوید. می‌گوید که به قدری در غم و اندوه غوطه‌ور شده است که حتی در روز، شرایط برایش مانند شب تاریک و ناامیدکننده به نظر می‌رسد. این احساس عمیق ناامیدی باعث می‌شود که او نتواند زیبایی‌ها و روشنایی‌های روز را ببیند.

هوش مصنوعی: اگر شبی تصمیم بگیرم که به خواب بروم، از پهلو دراز می‌کشم و سر و بالشم را مرتب می‌کنم.