مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لرزان ز بلا چو برگ داند یارم</p></div>
<div class="m2"><p>وآنگاه همی به برگ خواند کارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اشگی که همه تگرگ راند بارم</p></div>
<div class="m2"><p>عمری که همی به مرگ ماند دارم</p></div></div>

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۳۵

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۸۱

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۹۷

شمارهٔ ۲۷۴

لرزان ز بلا چو برگ داند یارم
وآنگاه همی به برگ خواند کارم
اشگی که همه تگرگ راند بارم
عمری که همی به مرگ ماند دارم

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر حالتی ناآرام و ناشکیبایی است که شاعر به خاطر بلایایی که بر او می‌گذرد، احساس می‌کند. او از غم و درد زجر می‌کشد و به یاد یارش می‌افتد. اشک‌هایش به تگرگ تشبیه شده و عمرش را هم به مرگ نزدیک می‌بیند. به طور کلی، این اشعار بیانگر عمق احساسات و اندوه شاعر است.

شمارهٔ ۲۷۲

شمارهٔ ۲۷۳

هوش مصنوعی: دوست من از بلای روزگار می‌لرزد مثل برگ، و در همین حین به برگ اشاره می‌کند که اینجا به من هم کارهایی می‌دهد.

لرزان ز بلا چو برگ داند یارم

وآنگاه همی به برگ خواند کارم

هوش مصنوعی: عشق و احساسی که در وجود من مانند طوفان و تگرگ است، به من یادآوری می‌کند که عمرم به خاطر مرگ و غم به طرز دردناکی در حال گذر است.

اشگی که همه تگرگ راند بارم

عمری که همی به مرگ ماند دارم

شمارهٔ ۲۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده