مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گنجی که ز پیش آن بجستند منم</p></div>
<div class="m2"><p>کوهی که به غم فرو شکستند منم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پیلی که به زخمیش بخستند منم</p></div>
<div class="m2"><p>شیری که به بازیش ببستند منم</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۷۹

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۹۶

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۳۲

شمارهٔ ۲۶۰

گنجی که ز پیش آن بجستند منم
کوهی که به غم فرو شکستند منم
پیلی که به زخمیش بخستند منم
شیری که به بازیش ببستند منم

هوش مصنوعی: این ابیات نشان‌دهنده‌ی احساسات عمیق و تنهایی شاعر هستند. او خود را به مثابه‌ یک گنج و کوه توصیف می‌کند که در برابر غم‌ها و فشارهای زندگی شکسته و زخمی شده است. همچنین به پیلی اشاره می‌کند که به خاطر زخم‌هایش به آرامش رسیده و به یک شیر اشاره دارد که به خاطر بازی‌هایش محدود شده است. در مجموع، این ابیات نمایانگر مقاومت و آسیب‌پذیری فرد در مواجهه با مشکلات زندگی هستند.

شمارهٔ ۲۵۸

شمارهٔ ۲۵۹

هوش مصنوعی: من همان گنجی هستم که دیگران برای یافتنش تلاش کردند و من همان کوهی هستم که با غم و اندوه در هم شکستند.

گنجی که ز پیش آن بجستند منم

کوهی که به غم فرو شکستند منم

هوش مصنوعی: من آن فیل هستم که به زخم‌هایش رسیدگی کردند و همچنین آن شیر که به دام بازی گرفته شده است.

پیلی که به زخمیش بخستند منم

شیری که به بازیش ببستند منم

شمارهٔ ۲۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده