مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال</p></div>
<div class="m2"><p>عارم که نخواهی که کنم با تو وصال</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عودم که کنی مرا به آتش بی هال</p></div>
<div class="m2"><p>عیدم که به من قصد کنی سال به سال</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۹۱

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۷۱

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۲۱

شمارهٔ ۲۰۸

عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال
عارم که نخواهی که کنم با تو وصال
عودم که کنی مرا به آتش بی هال
عیدم که به من قصد کنی سال به سال

هوش مصنوعی: شعر بیانگر احساسات عاشقانه و دردناک شاعری است که با وجود علاقه شدید به معشوق، در آرزوی وصال به او به سر می‌برد. او از معشوق می‌خواهد که به او فرصتی بدهد و او را به آتش عشق بسوزاند، چرا که هر سال به انتظار وصال او می‌نشیند.

شمارهٔ ۲۰۶

شمارهٔ ۲۰۷

هوش مصنوعی: عیب من این است که هنوز به یاد تو هستم، ای آنکه خالی زیبا داری! عذابم این است که نمی‌خواهی با من نزدیک شوی.

عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال

عارم که نخواهی که کنم با تو وصال

هوش مصنوعی: من مثل چوب عود هستم که اگر به آتش بیفتد، بوی خوشم دلنشین‌تر می‌شود؛ اما عیدم این است که هر سال، تو به من توجه کنی و به یادم بیافتی.

عودم که کنی مرا به آتش بی هال

عیدم که به من قصد کنی سال به سال

شمارهٔ ۲۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده