مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر کار به جز زبان نمانده ست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>در تن گویی که جان نمانده ست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بندیست گران که جان نمانده ست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>از پای جز استخوان نمانده ست مرا</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۷۰

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۴۷

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۱ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۱۹۷

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۵۰

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۳۷۶

شمارهٔ ۳

بر کار به جز زبان نمانده ست مرا
در تن گویی که جان نمانده ست مرا
بندیست گران که جان نمانده ست مرا
از پای جز استخوان نمانده ست مرا

هوش مصنوعی: شعر به احساس عمیق و ناامیدی گوینده اشاره دارد. او از وجود خود تنها به زبان و کارش اشاره می‌کند و می‌گوید که احساس می‌کند روحش در تنش زندانی شده است. بار سنگینی بر دوشش است و دیگر جز استخوان چیزی از او باقی نمانده. این متن به بی‌حوصلگی و خستگی عاطفی اشاره دارد.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: برای من جز سخن گفتن کاری نمانده است، مثل اینکه دیگر روحی در تنم وجود ندارد.

بر کار به جز زبان نمانده ست مرا

در تن گویی که جان نمانده ست مرا

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که فرد در وضعیتی دشوار و بحرانی قرار دارد. او احساس می‌کند که دیگر از جانش چیزی باقی نمانده و تنها بدنش، که به استخوان‌ها ختم می‌شود، باقی مانده است. این وضعیت نشان‌دهنده‌ی ضعف شدید و ناکامی عمیق است.

بندیست گران که جان نمانده ست مرا

از پای جز استخوان نمانده ست مرا

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده